بررسي تطبيقي « جايگاه انسان» در مكتب اسلام و انديشه اومانيسم

در آموزه هاي مكتب آسماني اسلام ،پس از مساله « خدا» ،« انسان» محوري ترين مساله به شمار آمده و آفرينش جهان ،فرستادن پيامبران و نزول كتاب آسماني –قرآن كريم_ براي رساندن او به سعادت و رستگاري حقيقي او صورت گرفته است. هر گونه قضاوت تطبيقي درباره نظام هاي فرهنگي يا فلسفي هميشه در آخرين تجزيه و تحليل به مفهوم انسان در آن ساختار بر مي گردد. و مكتب اومانيسم در حال حاضر از جمله مكاتبي است كه خود را يگانه مدافع حقوق و آزادي بشر و مسئول رساندن او به آخرين پله هاي كمال خود مي داند اما بيان اينكه اين كمال چيست و منزلت و جايگاه انسان در اين مكتب فكري چگونه تعريف مي شود از اهداف مقاله حاضر مي باشد. مقاله، ضمن تعريف اومانيسم و سير تكون آن به بررسي ماهيت انسان در اين ديدگاه مي پردازد كه در واقع، صرف توجه به جنبه عقلي بشر، بدون توجه به اصل مبدأ هستي است منجر به ايجاد تبعات سوء و قدرت طلبي ها و استكبار ها مي شود و در نهايت نيز ره آوردي جز علم زدگي و مسخ آزادي و خلأ ايدئولوژيكي و... در آن به چشم نمي خورد. در حاليكه در مقابل، در مكتب اسلام ، منزلت نوع انسان را بدون در نظر گرفتن طبقات برتر و پست، به گونه اي توصيف مي كند كه همواره در ارتباط تنگاتنگ با مبدأ هستي است. انسان در اسلام ،داراي روح خدايي، كرامت ذاتي و برخوردار از حقوق و آزادي هاي مدني در چارچوب تعيين شده دين، و حقوق و آزادي هاي او تنها به بعد مادي محدود نمي شود بلكه از آزادي معنوي و حيات اخروي نيز بهره مند است.