بررسي ارگونوميكي ميدان‌هاي الكترومغناطيس وارده به راهبرهاي قطار شهري

قطار شهري يكي از سيستم هاي حمل و نقل شهري است كه امروزه در شهرهاي بزرگ در حال گسترش مي باشد و شامل منابع متعدد توليد ميدان هاي الكترومغناطيس مي باشد. راهبران قطار شهري در مقايسه با ساير كاركنان، مدت زمان بيشتري در برابر ميدان هاي الكترومغناطيس قرار دارند كه بايد از ديدگاه ارگونومي مورد بررسي قرار گيرد. از اين رو ميانگين مواجهه راهبران در طول 8 ساعت كاري با حدود مجاز استاندارد ICNIRP مورد مقايسه قرار گرفته است و با توجه به ادعاي راهبران قطار شهري مشهد مبني بر ايجاد اختلال در سلامتي آن ها، ميانگين ميدان وارده به چندين راهبر در قالب آزمون فرض آماري مورد بررسي قرار گرفت. با وجود پايين بودن شدت ميدان‏هاي الكترومغناطيسي از حدود مجاز، با توجه به عدم دستيابي به شواهد قطعي در خصوص اثرات بيولوژيكي ميدان‏ها، كاهش هر چه بيشتر مواجهه تا حد ممكن و منطقي ضروري است. از اين رو در بخش ديگر مكان هاي مختلف قطار از بعد ميزان ميدان الكترومغناطيس وارده مورد تحليل قرار گرفته تا مكان هايي با قدرت ميدان بالاتر شناسايي گردند و تا حد امكان زمان كمتري در اين مكان ها قرار گيرند.