بررسي تاثير پيش گرم بر جوشكاري فولاد و تنش‌زدايي پس از آن

در اين تحقيق، اثر دماي پيشگرم بر روي ريز ساختار ناحيه‌ متاثر از حرارت HAZ و ناحيه‌كاربيدي فلز جوش در مجاورت ناحيه‌ متاثر از حرارت در جوشكاري براي نمونه‌ فولاد ST37 مورد مطالعه قرار گرفته است و عمل جوش به روش SMAW انجام شد و براي ارزيابي كيفيت جوش آزمون‌هاي متالوگرافي و ميكروسختي‌سنجي به كار گرفته شد كه نتايج حاصل از آن نشان مي دهد با افزايش دماي پيش گرم نفوذ فلز جوش به درون فلز پايه افزايش مي‌يابد در اثر فرايندهاي پيش‌گرم، زمينه از حالت مارتنزيتي به حالت بينيتي-پرليتي تبديل شده است ونمودارهاي ميكروسختي نشان مي‌دهد سختي در نمونه‌هاي بدون پيش گرم به علت تشكيل مارتنزيت و استحاله ناقص آستنيت به بينيت زياد مي‌باشد ولي در نمونه‌هاي پيش گرم شده به علت تشكيل فازهاي بينيت و پرليت كاهش مي‌يابدسپس ميزان سختي هر يك از نمونه‌ها در دماهاي مختلف پيش گرم به علت كاهش در ميزان فاز مارتنزيت و افزايش كسر حجمي آستنيت باقي‌مانده و تبديل آن به بينيت، كاهش مي‌يابد و در درجه حرارت‌هاي مختلف استحاله، سختي ابتدا به سرعت با افزايش دماي پيش گرم كاهش مي‌يابد و بعد از رسيدن به يك حداقل ثابت مي‌شود.