معرفي نقش آموزش ضمن خدمت در گره خوردن افراد به كار: كاركردي در منابع انساني پايدار

در عصر سازمان هاي دانايي-محور، منابع انساني توانمند و با مهارت سرمايه هاي اصلي سازمانند و ضرورت توجه به برنامه حفظ، نگهداشت، وفاداري و پايداري سرمايه انساني را ايجاد مي نمايد. جابه جايي، ترك سازمان و بعضا حتي مهاجرت از شهر و محلي زندگي كاركنان، پديده است كه در دهه گذشته توجه بسياري از مديران دولتي را به خود جلب نموده است. در اين ميان آنچه كمتر مورد توجه بوده، استفاده از ابزار هاي بنياديني مانند آموزش است كه نقشي بي نظير در ارتباط بين سازمان و كاركنان بازي مي كند. در اين ميان، گره خوردن به كار، مفهوم جديدي در ادبيات پايداري منابع انساني است كه به افزايش علاقه مندي و تمايل افراد به ماندن در كار فعليشان، كمك مي كند. گره خوردن به كار با سه مولفه تناسب، هزينه كرد و ارتباطات، در دو كانال مجزاي شغلي و محيط بيروني تمايلات فرد براي ماندن در كار فعلي و يا ترك آن را پيش بيني مي كند. اين مطالعه ضمن بررسي اين مفهوم به معرفي نقش آموزش به عنوان متغيري تناسب ساز، موثر بر مولفه هزينه كرد و ارتباط ساز كه نقش مهمي در گره خوردن كاركنان به كار و افزايش پايداري منابع انساني دارد پرداخته است. در انتها مدلي جهت مطالعات آينده پيشنهاد شد.