بهينه سازي موقعيت و عرض سكو بمنظور كاهش بالاروي دردايكهاي ساحلي

يكي از روشهاي بازيافت اراضي ساحلي و حفاظت اين اراضي در مقابل امواج و غرقاب شدن توسط آب دريا، احداث دايكهاي ساحلي مي‌باشد. در كشورهايي نظير هلند و كره، دايكهاي اجرا شده عموما به عنوان سد جزر و مدي براي حفاظت و بازيافت اراضي دلتايي مورد استفاده قرار مي‌گيرند. در كشور ما نيز دلتاهاي زيادي نظير دلتاهاي رودخانه كارون و رودخانه زهره وجود دارند كه امكان بازيافت اراضي آن توسط دايكهاي ساحلي وجود دارد. دايكهاي ساحلي مشابه سدهاي خاكي از هسته، فيلتر و پوشش حفاظتي تشكيل مي شوند و معمولا براي پايداري بيشتر، شيب دايك را به صورت شكسته و توام با برم (berm) يا سكو اجرا مي‌كنند. سكو يا برم نقش مهمي در استهلاك انرژي امواج و در نتيجه كاهش بالاروي و انعكاس موج از سازه ايفا ميكند. ميزان استهلاك انرژي امواج توسط سكو به عوامل مختلفي از جمله شيب دايك، عرض سكو و موقعيت قرارگيري آن نسبت به تراز سطح آب بستگي دارد. در اين تحقيق، تاثير موقعيت سكو (تراز قرارگيري برم نسبت به سطح آب ساكن) بر ميزان بالا روي موج از روي دايك مورد بررسي قرارگرفته و موقعيت بهينهآن به منظور دستيابي به حداقل بالاروي تعيين شده است. براي اين منظور از نرم افزار cress كه توسط موسسه دلفت هلند گسترش يافته، استفاده شده است. در اجراي اين برنامه داده هاي مربوط به دايكهاي طراحي شده براي پروژه بازيافت اراضي دلتايي هنديجان به كار گرفته شده است. نتايج تحقيق نشان مي دهد كه تغيير تراز سكو تاثير قابل ملاحظه اي بر ميزان بالاروي موج از روي دايك دارد و كمترين ميزان بالاروي براي ارتفاع موج هاي مختلف مربوط به زماني است كه تراز سكو به ميزان 5/0 متر پايين تر از تراز آب در نظر گرفته شود.