نگاهي جامعه شناختي به كاركردهاي اخلاقي- عاطفي خانواده در ترميم و جامعه پذيري اخلاقي-عاطفي مجرمان و افراد با تاكيد بر انديشه هاي دوركيم و وبر

خانواده به عنوان كوچكترين و بينادي ترين ساختار گروهي در جامعه بشري است كه تمامي نهادها از جمله دولت، حكومت، گروههاي بزرگتر، جامعه مدني، اجتماعاات گروهي و بشري به لحاظ ريشه اي به خانواده بر مي گردد. پس فروپاشي و فرسايش اجزاي نهاد خانواده نقطه شروع اضمحلال نهادهاي بعدي است. چنان چه از توضيحات دوركيم از نهاد خانواده برمي‌آيد، پيوند زناشويي اهميت خود را ازآنجا مي‌يابد كه به‌نوعي يك تجلي تقسيم‌كار است كه به‌شدت در شكل‌گيري اجتماع امروزي ضرورت دارد. خانواده مي‌تواند با درگير كردن افراد در اين تقسيم‌كاري كه بر اساس نياز به كامل شدن توسط ديگريِ‌ ناهمانند شكل‌گرفته است، آنان را از فردگرايي و دنبال كردن منافع فردي‌شان دور كند؛ بنابراين مي‌توان گفت كه كاركردي اخلاقي دارد (تأثير ازدواج بر نرخ خودكشي افراد را نشان‌دهنده‌ي همين تأثير مي‌توان در نظر گرفت.) يعني: فرضيه زير مطرح است: خودكشي در جهت عكس ميزان يكپارچگي اجتماع خانواده تغيير مي‌يابد. پس خانواده از منظر وبر، بيشتر با رويكرد عقلانيت معطوف به هدف موردتوجه قرار مي‌گيرد، به اين معني كه الويت اقتصادي و انباشت سرمايه باهدف ارتقاي پايگاه اقتصادي- اجتماعي و ترويج صنعت سرمايه‌داري در بطن خانواده شكل مي‌گيرد، خانواده در نظام فكري وبري بيشتر تحت تاثير عقلانيت ابزاري است، دستيابي به هدف وسيله را توجيه مي‌كند. اگرچه اين نظام معرفتي دستاوردهاي مثبتي دارد و در روند توسعه جامعه اثربخش بوده است اما نمي‌توان از بازخوردهاي منفي آن چشم‌پوشي كرد كاري كه وبر در عقلانيت معطوف به ارزش به دنبال آن است و به‌نوعي با مطرح كردن اين مفهوم درصدد بازگشت ارزش‌هاي اخلاقي ازدست‌رفته است. اينجاست كه پروژه فكري وبر به پروژه دوركيم نزديك مي‌شود و به‌مثابه دوركيم فرياد مرگ ارزش‌هاي اخلاقي را سر مي‌دهد.