تحليل گفتماني الگوهاي دولت در فقه سياسيِ مشروطه

عصر مشروطه در ايران، خاستگاه بسياري از تحولات و حركت‌هاي بنيادين و جديدي در ايران معاصر است. نهضت عظيم مشروطيت، خودآگاهي و درك جديدي از مفاهيم و نهادهاي فكري و سياسي را در ايران سبب شد. يكي از حوزه‌هاي متحول شده و در عين حال مهم، تحوّل در عرصه فقه سياسي و تفسير و برداشت دينيِ فقها در باب مسائل سياسي و به طور خاص، نظريه دولت در انديشه سياسي شيعه بود. در عرصه مشروطه گفتمان سياسي رايج و سنتي شيعه در باب دولت تحت عنوان نظريه سلطنت سلطان شيعي/ سلطنت مشروعه با سوالات و بحران‌هاي جديدِ فكري و اجتماعي روبرو شده و توان كاملِ پاسخگوئي و حل مسائل را از دست داد. در پيِ اين تحوّل، گفتمان نوظهور ديگر با عنوان نظريه سلطنت مشروطه خود را نمايان ساخت؛ گفتماني كه در صدد پاسخگوئي و جواب اقناعي به بحران‌ها و معضلات زمانه بود.در مقاله پيش رو با بهره جستن از روش تحليل گفتمانِ لاكلا و موفه، در صدد فهم و تفسير فضاي معنايي در گفتمان سلطنت مشروعه و سلطنت مشروطه خواهيم بود.