مكانيابي و تخصيص مراكز امداد رساني بر اساس بهينه سازي دوسطحي

اين پژوهش مكانيابي و تخصيص مراكز ارائه خدمات امداد رساني را در بلاياي طبيعي مانند سيل، زلزله، و طوفان با توجه به وجود دو تصميم گير در يك برنامه ريزي لجستيكي انسان دوستانه مورد بررسي قرار مي دهد. تصميم گيرنده سطح اول (يك سازمان امداد رساني)، مكان هايي را براي مراكز توزيع كالا و خدمات، انتخاب مي كند. تصميم گيران سطح دوم(بهره برداران) با توجه به فاصله مراكز از محل استقرار آنها و نيز پيش بيني ميزان دريافت كالا و خدمات از مراكز موجود، يك مركز را انتخاب مي كنند. اين موضوع بر تعادل كاربران تأثير مي گذارد. حداقل نمودن هزينه كل احداث مراكز توزيع و نيز حداقل نمودن مقدار كل تقاضاهاي برآورده نشده، اهداف مدل سطح اول هستند. ما با استفاده از شرايط كاروش-كان-تاكر، مسأله را به فرم يك سطحي تبديل نموديم و سپس با محاسبه يك جواب اوليه نسبتاً مناسب كه با حل دو مدل مقدماتي تر ميسر مي شود جواب بهينه مدل يك سطحي حاصل از شرايط كاروش-كان-تاكر را بدست مي آوريم.