ارزش‌هاي معماري بومي ايراني در رابطه با توسعه پايدار

از مطرح شدن معماري پايدار چند دهه مي‌گذرد و راهكارهاي بسياري، براي توسط آن و حل بحران‌هاي معاصر ارائه شده است. ولي همچنان مشكلاتي در سر راه ايجاد توسعه پايدار ديده مي‌شود. پذيرش اين واقعيت كه اولاً شكل گيري تمدن امري است تدريجي و بايد طي روند خاص خود شكل گيرد و نه به صورت يك باره، ثانياً وقوع تمدن نياز به به برخورداري از پايگاه فكري و مباني اعتقادي مستحكم دارد، ما را بر آن مي‌دارد كه به آثار فرهنگي موجود در هر بوم به عنوان مصاديقي از هنر و تمدن آن بوم با نگاهي متفاوت بنگريم. همچنين معماري بومي سلسله به هم پيوسته بوده، كه در دورهاي مختلف و از طريق آزمون و خطا به راهكارهاي مناسبي در مواجه با مشكلات زيست محيطي، فرهنگي، اقتصادي و كيفي دست پيدا كرده است. لذا با قبول اين مسئله كه كل معماري يك دنباله است و گذشته اين دنباله توان اين را دارد كه زمينه را بار ديگر براي نوعي از معماري با شرايط جديد مهيا ‌كند، پي خواهيم برد كه معماري بومي با كنار آمدن با ساير مسائل به راهكارهاي جديد دست پيدا خواهد كرد، و نه تنها باعث ارتقاء كيفيت زندگي و حفظ منابع خواهد شد بلكه بازتابي از يك الگوي خاصي از زندگي خواهد بود. پايداري به معني ايجاد فرآيندي قابل تكرار مي‌باشد و مفهومي است كه بيشتر به عنوان اندازة ارزش يك روش به كار برده مي‌شود با اين نگرش، درك اصول و ارزش‌هاي تكرارپذير معماري بومي، بسيار با ارزش بوده و مورد نظر اين پژوهش مي‌باشد. روش تحقيق به كارگرفته شده در اين پژوهش مبتني بر مطالعات كتابخانه­اي، مرور متون و تحليل آنها با رويكردي توصيفي است. دراين مقاله نخست با مشخص كردن تعريف معماري بومي و حوزه‌هاي آن، سپس به تاثير انها در توسعه پايدار پرداخته شده است. نتايج بيانگر آن است كه معماري بومي داري شاخصه‌هاي است كه هم سو با اهداف توسعه پايدار است به درك اهميت نقش معماري بومي در ايجاد رويكرد پايداري در معماري منجر مي‌شود.