بررسي عوامل موثر در خرابي از دست رفتن سنگدانه هاي آسفالت حفاظتي چيپ‌سيل

با توجه به هزينه هاي سنگين احداث روسازي جديد، استفاده از روش‌هاي نگهداري پيشگيرانه از مهمترين ابزار‌هاي كنترل فرايند تخريب و بهبود ويژگي‌هاي عملكردي رويه‌هاي آسفالتي مانند تاب لغزشي و كيفيت رانندگي مي‌باشد. بدين منظور اغلب از آسفالت‌هاي حفاظتي مانند دوغاب آببندي، اندود‌هاي سنگدانه‌اي، آسفالت نازك سطحي و اندود‌هاي حفاظتي بدون سنگدانه استفاده مي شود. در سال‌هاي اخير استفاده از آسفالت حفاظتي چيپ سيل[1] در نگهداري و ترميم راه مورد توجه قرار گرفته است. مهمترين خرابي كه در چيپ‌سيل به وجود مي‌آيد، كنده شدن سنگدانه‌ها از سطح چيپ‌سيل مي‌باشد. اين خرابي علاوه بر اينكه باعث خرابي لايه چيپ‌سيل مي‌شود، باعث كاهش ايمني راه به دليل پرتاب شدن سنگدانه بر اثر عبور وسايل نقليه نيز ‌مي‌شود. نوع سنگدانه، نوع قير، بافت و وضعيت روسازي موجود، شكل سنگدانه‌ها و گرد و غبار موجود بر روي سنگدانه از مهمترين عوامل كنده شدن سنگدانه­ها هستند. در اين مقاله مروري، به بررسي عوامل موثر در جلوگيري از خرابي از دست رفتن سنگدانه­ها در چيپ­سيل پرداخته شده است كه مي‌تواند راهنماي مناسبي براي انتخاب مصالح مورد استفاده در اجراي چيپ‌سيل باشد.