بررسي نقش عناصر اقليمي در معماري مطالعه موردي شهر شيراز

برنامه ريزي وتوسعه پايدارطراحي اقليمي معماري با داشتن داده هاي اقليمي و نيازهاي حرارتي مكان مورد ساخت امكان پذير مي­باشد. هدف اين مقاله شناخت و بررسي ميزان شاخص‌هاي آسايش حرارتي و مطابقت آن با عوامل و عناصر اقليمي در شهر شيرازكه داراي معماري تاريخي و مدرن كه در زمينه طراحي شهري و معماري نيز بخش مهمي را به خود اختصاص داده است و بي توجهي به اين مساله،مشكلات خاصي را براي يك شهر ايجاد مي كند.براي دستيابي به اصول و معيارهاي معماري پايدار و بدست آوردن منطقه آسايش در شهر شيراز از داده هاي هواشناسي 40 ساله (1350-1390) ايستگاه سينوپتيك شهر شيراز به روش تحليلي توصيفي استفاده شده است و بر پايه داده هاي هواشناسي و روش هاي طبقه بندي اقليمي و براي تعيين محدوده آسايش حرارتي مورد توجه قرار گرفته است.در نتيجه ، همانطور كه عوامل و عناصر اقليمي در شكل گيري بافت ، جهت گيري بناها و فضاي شهري ، نحوه زون بندي و مورفولوژي بافت قديمي شهر شيراز تاثير عمده اي بر جاي گذاشته است ، استفاده بهينه و توجه به اصول ارزشمند و بومي مذكور در طراحي فضاي شهري امروز نقش عمده اي در تحقق اصول پايداري و كيفيت فضايي خواهد گذاشت.