بررسي و ارزيابي كيفيت پياده راه هاي شهري با تاكيد بر پايداري(نمونه موردي پياده رو خيابان عفيف آباد: شهر شيراز)

موجوديت هر شهر با حضور انسانها در آن، معنا پيدا مي كند. تداوم رشد انسان در گروي تعاملات اجتماعي است. يكي از فضاهايي كه نقش پررنگي در تعاملات اجتماعي دارد، پياده روهاي شهري هستند. توجه به مقوله كيفيت پياده رو به واسطه طراحي مناسب و توجه به جزييات، موجب افزايش ادراك، ارتقاي هويت و احساس تعلق به محيط و زيبايي مي شود. در عين حال با توجه به اينكه پياده روهاي شهري- علي الخصوص در ايران و با توجه به قرار گرفتن كاربري هاي تجاري، تفريحي و خدماتي متنوع و متعدد در كنار آن ها- امروزه محل حضور افراد هستند توجه به كيفيت فضايي آن ها از اهميت بسياري برخوردار است؛ چرا كه مي توانند محل تظاهر تعاملات اجتماعي و حتي بروز حيات مدني و نيل به اهداف پايداري اجتماعي گردند. ضمن آنكه امروزه ايجاد پياده راه ها و تيديل محورهاي شهري به پياده راه و نهايتا توجه به پياده مداري در ادبيات شهرسازي دنيا از جايگاه ويژه اي برخوردار است. هدف از اين پژوهش بررسي مولفه هاي كيفيت پياده روها و ارائه يك چارچوب نظري مدون با نمونه موردي پياده روي خيابان عفيف آباد شهر شيراز- به عنوان يك محور مهم تجاري كه مملو از ترافيك پياده است- و ارائه راه كارهايي جهت ارتقاي سطح كيفي اين فضا مي باشد. روش اين تحقيق كاربردي، توصيفي- تحليلي و گردآوري اطلاعات با استفاده از روش ميداني و پيمايشي به همراه تنظيم و تحليل پرسشنامه است. نتايج حاصل از اين پژوهش حاكي از آن است كه معيارهاي كالبدي كه در زمره مسئوليت مديران شهري است، در سطح ضعيفتري نسبت به معيارهاي ديگر قرار دارد.