برنامه‌ريزي مسكن شهر اشكذر در راستاي توسعه‌ي پايدار شهري

مسكن به عنوان يكي از اساسي‌ترين نيازهاي زندگي انسان‌ها و به عنوان كوچكترين عنصر تشكيل‌دهنده سكونتگاه‌ها و به وجود آورنده يكي از پديده‌هاي جغرافيايي به شمار مي‌رود. لزوم توجه به مسكن و برنامه‌ريزي آن در راستاي توسعه پايدار شهري در غالب برنامه‌ريزيهاي ملي، منطقه‌اي و شهري، بيش از پيش احساس مي‌شود تا بهره‌گيري از دانش و تكنيك‌هاي برنامه‌ريزي، مشكلات شهروندان را برطرف نموده و در نتيجه محيطي آرام و سرسبز، همراه با امنيت و آسايش و رفاه براي آنان فراهم شود. بدين منظور اين مقاله، ضمن اشاره اجمالي به ادبيات نظري و عملي مسكن و توسعه پايدار، با بررسي شاخصهاي كمي و كيفي مسكن شهر ميبد جهت شناخت وضعيت مسكن اين شهر و به كارگيري اين شاخص‌ها و شاخص‌هاي برگزيده زيست ـ اجتماعي و ارزيابي وضعيت پايداري در مجموعه مناطق مسكوني و محلات اين شهر مي‌پردازد. هدف اين مقاله بررسي توسعه‌ي پايدار شهر اشكذر و برنامه‌ريزي مسكن آن است. جهت تحقّق اين امر، با توجّه به آمارهاي موجود و بويژه پژوهش ميداني، اقدام به بررسي و شناخت وضعيّت مسكن شهر اشكذر به لحاظ شاخص‌هاي كمي‌و كيفي متداول در دوره‌ي ۸۵-۱۳۶۵ گرديد. نتايج بررسي‌ها نشان داد، وضعيّت مسكن اين شهر در اين دوره رو به بهبود و با روند توسعه‌ي پايدار شهري در ارتباطي معني دار بوده است. در مرحله‌ي بعدي، وضعيّت فعلي مسكن در دو مجموعه مناطق مسكوني و هشت محلّه‌ي اين شهر، با توجّه به سه شاخص پايداري زيست ـ اجتماعي برگزيده شده، متناسب با موضوع پژوهش و با استفاده از مدل امتياز استاندارد شده و نرم‌افزار SPSS مورد بررسي و ارزيابي قرار گرفت كه بطور كلّي، نتايج حاكي از آن بوده كه به لحاظ شاخص‌هاي منتخب، تفاوت معني داري بين دو مجموعه مناطق مسكوني شهر اشكذر وجود ندارد. يافته‌هاي تحقيق نشان مي‌دهد كه ۳۳۸۲ واحد مسكوني جديد مورد نياز مي‌باشد. لذا با توجّه به توان موجود در شهر (زمين‌هاي باير و واحدهاي مخروبه) و در نظر گرفتن اوضاع اقتصادي، اجتماعي و بويژه فرهنگي و شرايط طبيعي شهر اشكذر، در راستاي توسعه‌ي پايدار شهري با ايجاد ساختمان‌هاي دو طبقه مي‌توان تمام نيازهاي مسكوني اين دوره و حتّي بيشتر آن را برآورد ساخت. پس، توسعه‌ي متراكم با مساكن كوتاه مرتبه مي‌تواند الگوي مطلوبي براي توسعه‌ي پايدار شهر اشكذر باشد.