مباني مديريت بحران و نقش آن در كاهش خطرپذيري با رويكرد مخاطرات طبيعي در شهرهاي بزرگ

در قرن حاضر توسعه شهرنشيني و گسترش غيراصولي شهرهاي بزرگ، فرايندي است كه علاوه بر دامن زدن بر مسائل متعدد و پيچيده شهري در ابعاد اجتماعي، جمعيتي، اقتصادي و...، درجه آسيب‌پذيري جوامع شهري را نسبت به مخاطرات طبيعي افزايش داده است فرايند فوق زايش مخاطرات طبيعي توسط تغييرات شديد كاربري اراضي و برهم زدن تعادل سيستمي محيط به‌عنوان پديده ناسازگار ميان سيستم‌هاي كاربردي انساني و طبيعي است كه سيستم‌هاي شهري را با چالش‌هايي اساسي روبرو ساخته و مي‌سازد. ازاين‌رو مي‌توان يكي از مهم‌ترين اركان مطالعاتي مديريت شهري را مربوط به كاهش آسيب‌پذيري شهرها در برابر مخاطرات طبيعي قلمداد كرد.به دليل اهميت اين موضوع، اين مقاله سعي دارد تا ضمن به‌كارگيري روش توصيفي تحليلي، راهكارهايي را درراستاي كاهش وتعديل آسيب هاي شهري مورد بررسي قراردهد. نتايج اين تحقيق نشان مي دهد،مقابله بامخاطرات طبيعي پيش ازبحران، درمديريت شهري اين حوزه، موثرخواهد بود واين موضوع لزوم شناخت آثار مخاطرات طبيعي وهمچنين دانش مديريت بحران، در جهت كاهش آسيب پذيري شهرهاي بزرگ دربرابر مخاطرات طبيعي را بيش از پيش مورد تاكيد قرار مي دهد.