مدل سازي و ظرفيت سنجي گردشگري ميراث‌هاي زمين شناختي در منطقه كويري و بياباني مرنجاب و درياچه نمك با رويكرد آمايش سرزمين

دانش ژئوتوريسم دانشي با ماهيت تركيبي بر پايه ميراث زمين با رويكرد توسعه گرا، پايدارسازي و مردمي‌كردن پيچيدگي‌هاي دانش زمين است؛ كه امروزه اين دانش با گسترش مطالعات خود، مشتقات متعددي از قبيل ژئودايورسيتي (تنوع)، ژئوكانسرويشن(حفاظت‌)، ژئواينترپرتيشن (تفسير) و... را در اين شاخه از علوم زمين پديدار ساخته است. كه هدف تمامي آن‌ها پايداري و توسعه در عرصه‌هاي زيست محيطي، اقتصادي- اجتماعي جامعه انساني به ويژه جامعه بومي است. از سوي ديگر آمايش سرزمين دانشي همسو با ساختار دانش ژئوتوريسم است كه در روند مدل سازي، ظرفيت سنجي و شناخت ويژگي هاي ميراث هاي زمين شناختي نقشي موثر بر عهده دارند. بر اين اساس هدف نوشتار حاضر را ارتقاي علمي، توسعه ناحيه‌اي و حفاظت از ميراث‌هاي ژئومورفيك در منطقه مورد مطالعه به ويژه در سطح منطقه مرنجاب و پيرامون درياچه نمك تشكيل مي‌دهد. نتايج مطالعه پس از بررسي مختصر ويژگي هاي منطقه مورد مطالعه، بيانگر اين نكته است كه اصول آمايش سرزمين در مديريت ژئومورفوسايت ها در قالب بررسي ساختار مدل‌هاي ارزيابي جامع به منظور استقرار نظام جمعيتي پايدار مي تواند مورد بررسي قرار گيرد. و برنامه ريزي و بهره برداري از قابليت‌هاي گردشگري ميراث زمين شناختي كشور كه بخش برجسته‌اي از آن مربوط به مناطق بياباني و كويري ايران مي‌شود، موضوعي ضروري در تحقق اهداف سرزميني است. در اين راستا وجود رويكردهايي از اصول آمايش سرزمين از مدل‌هاي ارزيابي جامع از توانمندي اين ميراث گران‌بها، ابزاري است درجهت تحقق مديريت و بهره برداري بهينه و پايدار از جاذبه‌هاي گردشگري. به عبارت ديگر رويكرد آمايش سرزمين موجب جذب سازماندهي شده گردشگران شده و بسترساز ايجاد زيرساخت هاي مناسب و در مجموع سازماندهي برنامه هاي گردشگري را فراهم مي‌كند.