سنتز فوق روان كننده هاي برپايه پلي كربوكسيلات اتر با هدف تقويت خواص آميزه هاي سيماني

بررسي سنتز فوق روان كننده هاي پلي كربوكسيلاتي و عوامل موثر بر ساختار آنها هنگام سنتز، موضوع بحث اين مقاله مي باشد. در اين پژوهش سنتز فوق روان كننده هاي پلي كربوكسيلاتي با استفاده از اكريليك اسيد يا مالئيك انيدريد با پلي اتيلن گليكول در دماهاي مختلف بررسي شده است تا تاثير دماي سنتز بر ساختار و عملكرد اين دو نوع فوق روان كننده به خوبي ديده شود. هر يك از منومر هاي AA و MAn به طور جداگانه با منومر APEG پليمريزه شد. سپس با استفاده از تست GPC و توزيع وزن هاي مولكولي به دست آمده سعي شد تا ساختار هر يك از فوق روان كننده هاي به دست آمده پيش بيني شود. در ادامه، عملكرد هر يك از فوق روان كننده ها در بتن با استفاده از تست هاي اسلامپ و مقاومت فشاري بررسي شد. تا بتوان ارتباط بين دماي سنتز، ساختار و عملكرد فوق روان كننده را به خوبي مشاهده كرد. مشاهده شد كه دماي سنتز تاثير بسيار زيادي بر ساختار فوق روان كننده ها مي گذارد. اين تاثير در دو نوع فوق روان كننده بر پايه AA و MAn متفاوت بود. به طوري كه تغيير ساختار اين دو نوع فوق روان كننده با دما شبيه به هم نبود. نكته قابل توجه اين بود كه در هيچ مقاله اي تاثير دما به طور مقايسه اي براي اين دو نوع فوق روان كننده در شرايط يكسان گزارش نشده است و بر اهميت دماي سنتز نيز تاكيد نشده است. اين كار اهميت زيادي در طراحي روش سنتز براي دستيابي به فوق روان كننده اي با خواص بهينه مورد نظر دارد. چرا كه با تغيير منومرهاي سنتز شونده و دماي سنتز مي توان ساختار و به دنبال آن عملكرد (اسلامپ و افت اسلامپ) را پيش بيني كرد. بر كسي پوشيده نيست كه مهمترين پارامتر در سنتز اوليگومرها و پليمرها دو فاكتور نوع منومر واكنش دهنده و دماي سنتز است كه در اين مقاله سعي شده است تا به اين دو پرداخته شود.