جلوه هاي معشوق در اشعار عربي جلال طبيب شيرازي

جلال طبيب شيرازي از شاعران غزل سراي قرن هشتم و پيرو سبك عراقي است. دوران زندگي وي همزمان با عصر سعدي و حافظ است. بيشتر اشعار او به زبان فارسي و پاره اي ملمع به فارسي و عربي است. معشوق به عنوان قطب و محور اصلي داستان پايان ناپذير عشق در همه دوره ها چه به عنوان معشوق زميني و چه معشوق آسماني با شكل و شمايل و رفتاري خاص يكي از اصلي ترين محورهاي اشعار عربي و ملمعات طبيب شيرازي است كه پژوهش حاضر با بكارگيري شيوه ي توصيفي – تحليلي سعي در بررسي جلوه هاي معشوق در اشعار عربي وي مي پردازد. معشوق در اشعار وي داراي جلوه هاي گوناگون ظاهري و رفتاري است. نتايج حاصل از اين پژوهش نشان مي دهد كه معشوق وي در واقع همان معشوق دست نيافتني سبك عراقي است. مضامين معشوق در غزليات وي غالبا با مضامين معشوق شاعران معاصر او مشتركات زيادي دارد و همانند آنان از مفاهيم سنتي بهره جسته و ابتكاري به خرج نداده است.