تحليل و بررسي برخي از وام واژه هاي فارسي اشعار حيص بيص؛ شاعري با هويتي مشكوك

سعد بن محمدبن سعد صيفي ملقب به حيص بيص ، فقيه، اديب، وشاعر شيعي است كه در قرن ششم مي زيسته اما با وجود ديوان سه جلدي ارزشمندي كه از وي بر جاي مانده، از ديد پژوهشگران فارسي و عربي پنهان مانده و در عرصة علم و ادب،مورد توجه قرار نگرفته است. عده اي او را عرب مي دانند و برخي نيز در عرب بودنش ترديد دارند. بنابر ارتباط تاريخي وي با سنايي و تعاملات و مبادلات ادبي صورت گرفته بين دو شاعر، به احتمال زياد وي شاعري ايراني عربي سرا است كه مانند ديگر ايرانيان عربي نويس، به نفع جهان عرب مصادره شده است، او ابياتي فارسي از شاعر هم عصر خود، سنايي در ديوانش ذكر كرده و ارتجالاً به زبان عربي برگردانده است كه اين خود دليل محكمي بر فارسي داني وي و آشنا بودنش با زبان فارسي است. پژوهش حاضر با روش توصيفي-تحليلي، پس از نگاهي بر زندگي حيص بيص، به بررسي برخي از نشانه هاي زبان فارسي به عنوان مهم ترين هويت ايراني در ديوان شاعر مي پردازد تا علاوه بر معرفي اين شاعر ايراني عربي سرا به جهان ادب و غنا بخشيدن به ادبيات و فهم متون عربي، با توجه به بار معنايي واژگان فارسي،به سرچشمه هاي ايراني ادبيات عربي پي برد.