شخصيت فقهي رافعي قزويني و معرفي دو اثر وي: «العزيز شرح الوجيز» و«المحرر في الفقه الشافعي»

چكيده قزوين از قرن سوم هجري به بعد از مراكز مهم علمي در جهان اسلام به شمار آمده و داراي نويسندگان و دانشمندان بزرگي بوده است. در اين مقاله با روش توصيفي تحريري در مورد يكي از آنها صحبت مي شود. ابو القاسم عبدالكريم بن محمد رافعي قزويني، فقيه شافعي، محدث، مفسر، اصولي، و تاريخ نگار ايراني كه در اواخر قرن ششم هجري ظهور كرد. رافعي در آن برهه از زمان به عنوان مجتهد، مرجع، رئيس شافعيه و ناشر اصول و فروع مذهب، با تلاشهاي مستمر، نقش و تأثير اساسي در تنقيح و تحرير مذهب شافعي داشته و با هموار كردن راه براي امام نووي فقيه شافعي، سعي در يكپارچگي و رشد و پيشرفت و تبيين آراء معتمد مذهب داشته اند. امام رافعي آثار مفيدي در راستاي خدمت به مذهب شافعي كه بخشي از جهان اسلام مقلد آن مذهب بوده و هستند؛ و همچنين فرهنگ و تمدن اسلامي داشته، كه دال بر وسعت و توانايي و تبحر ايشان مي باشد از جمله: « المحرر في فقه الإمام الشافعي» و « العزيز شرح الوجيز» كه جزو كتاب هاي اصلي و پايه و معتبر در فقه و عمدة محققين در مذهب شافعي مي باشند. در اين دو اثر توجه زيادي به تحرير و بازبيني مذهب و تحقيق مسائل و تدقيق آن و همچنين ذكر اقوال و وجوه و طرق و تخريجات آن به همراه ترجيح و تصحيح شده است؛ تا جايي كه به مرجع فقهاي شافعيه در فتوي و تدريس و تصنيف و نگارش تبديل شده اند.