جلوه هاي زبان وادبيات عربي در تفسير كشف الاسرار ميبدي

چكيده كشف الاسرار ميبدي از جمله تفاسير فارسي برجسته اي است كه مؤلّف بخشي از انديشه هاي تفسيري و عرفاني خود را در قالب جملات عربي بيان داشته است. اين موضوع در جاي جاي بخش دوم (النوبة الثانية) تفسير به چشم مي‌خورد، در اين بخش ميبدي گاه به فارسي و گاه به تازي، مفهوم كلّي آيات، معاني واژگان، دقائق بلاغي و دستوري آن را توضيح مي دهد و گاه براي بيان مقصود از نقل شواهد و روايات به زبان عربي مدد مي‌جويد. نثر عربي ميبدي در اين بخش، همانند ادباي عربي نويس هم عصر خود، از رواني و وضوح برخوردار بوده و ويژگي‌هاي سبك نثر قرن ششم هجري را در خود نمودار ساخته است. اين بخش فضل عربي داني و تسلط نويسنده بر زبان و ادب عربي را به نيكي ترسيم مي كند. در اين پژوهش با نگاهي به اين اثر نامي سده ششم هجري، به بررسي ويژگي‌هاي نثر عربي ميبدي و جايگاه زبان و ادب عربي در نزد وي مي پردازيم تا از اين رهگذر، به شناخت مختصات بخش دوم تفسير كه بخش مهم و اعظمي از اين اثر را شامل مي شود، دست يازيم.