بررسي نقش كيفيت فضاهاي شهري در امنيت اجتماعي زنان (محدوده مطالعاتي: منطقه 18 تهران)

در فرآيند تبديل جامعه سنتي به مدرن، حضور زنان در عرصه هاي اجتماعي و ارتقاء كيفيت محيط هاي شهري جهت افزايش حس امنيت اجتماعي زنان بيش از پيش پررنگ تر شده است. امروزه فضاهاي نامناسب شهري، فضاهاي بي دفاع و محلات ناامن به عنوان مهمترين عوامل تهديدكننده امنيت شهري و كاهش دهنده مشاركت اجتماعي زنان به شمار مي­آيد؛ لذا توجه به مسأله تأمين امنيت و فراتر از آن ايجاد احساس امنيت در تمامي ابعاد از مهمترين و ضروري­ترين اقداماتي است كه لازم است در برنامه­ريزي و طراحي محيط­هاي مصنوع شهري مورد توجه معماران و شهرسازان قرار گيرد. در اين ارتباط هدف اصلي پژوهش حاضر، بررسي تأثير مولفه هاي كيفيت محيط هاي شهري بر ميزان حضورپذيري زنان در اجتماع و افزايش احساس امنيت آنان است و منطقه 18 شهرداري تهران به علت دارا بودن بافت هاي مختلف و محله هايي با كيفيات متفاوت به عنوان محدوده مطالعاتي مدنظر قرار گرفته است. رويكرد حاكم بر اين پژوهش توصيفي- تحليلي و با بهره گيري از روش پيمايشي مبتني بر تهيه و توزيع پرسشنامه در محدوده مطالعاتي مي باشد. به جهت تحليل و پردازش اطلاعات به دست آمده، از نرم افزار تحليل آماري SPSS و آزمون هاي T و رگرسيون چندمتغيره استفاده شده است. نتايج بررسي نشان مي دهد كه طراحي مطلوب محيط هاي شهري و در نظر گرفتن عوامل مؤثر در ارتقاي سطح كيفيت آن، نه تنها احساس امنيت جسمي، روحي و اجتماعي زنان را تأمين مي­كند، بلكه زمينه حضورپذيري آنها را در اجتماع افزايش خواهد داد. همچنين در ارتباط با شاخص هاي امنيت فضاهاي شهري براي زنان، شاخص بلند مرتبه بودن فضاهاي شهري، تجاري بودن بافت و عدم روشنايي مناسب در شب، از مهمترين دلايل كاهش احساس امنيت در محيط هاي شهري است.