بررسي محدوديت حضور زنان در فضا هاي شهري نمونه موردي شهر ري

فضاي شهري بستري است كه فعاليت ها و رفتارهاي انساني در آن شكل مي گيرد و روابط اجتماعي و فرهنگي انسان ها با يكديگر در اين عرصه اتفاق مي افتد . فضاي شهري به همان اندازه كه مي تواند در توسعه عدالت اجتماعي راه گشا باشد مي تواند عاملي در جهت تعميق نابرابريهاي اجتماعي نيز قلمداد شود بنا بر در اين هدف اين پژوهش به بررسي محدوديت حضور زنان در فضا هاي شهري نمونه موردي شهر ري مي پردازد ،داده هاي تحقيق از طريق تنظيم پرسشنامه هاي مختلف، مطالعات ميداني و اسنادي براي شهر ري جمع آوري شده است و با استفاده از روش شناسي توصيفي تحليلي، پيمايش به صورت ميداني و با نظر خواهي از مردم ،مسئولان و كارشناسان بوسيله آزمون اسپيرمن مورد بررسي قرار گرفته است كه بر اساس فرمول كوكران 384 نفر به عنوان حجم نمونه انتخاب شده است . و براساس يافته هاي تحقيق 4 مولفه و 32گويه شاخص كيفي درنظر گرفتن نيازهاي بانوان وتحقق حقوق شهروندي زنان شهر ري انتخاب شده و همچنين نتايج بدست آمده از تحقيقات ميداني و ارزيابي شاخص هاي مذكور،بيانگر اين مطلب است كه رابطه معنا داري بين نيازهاي بانوان وتحقق حقوق شهروندي ودسترسي وارتباطات،امنيت،فرهنگي و اجتماعي،امكانات و خدمات وجود دارد و ايجاد فضاهاي خاص زنانه مي تواند در ادامه نگرش جداسازي اندروني و بيروني در مقياسي وسيع تر از خانه و در گستره فضاي شهر تلقي شود كه عليرغم داشتن مزيتهايي براي استفاد ه كنندگان، به نظر مي رسد اين رويكرد پاسخي مناسب به نيازهاي اجتماعي زنان جامعه امروز نبود