بررسي ادراك زنان از فضاهاي شهري به عنوان فضاهاي عمومي

درك زنان از فضاهاي شهري در كيفيت حضور و به‌كارگيري فضا از سوي آ‌نها تاثيرگذار است. فضاهاي شهري در صورتي كه به عنوان يك فضاي عمومي درك شوند مي‌توانند فراهم‌آورنده امكان ارتباط و تعامل اجتماعي باشند. در مورد زنان، فضاهاي عمومي از آن جهت اهميت دارند كه فرصت قرار گرفتن در شبكه‌هاي روابط اجتماعي و پيوستن به جامعه را براي آنها ايجاد مي‌كنند. هدف اصلي اين پژوهش ايجاد دركي عميق‌تر از ادراك زنان نسبت به فضاهاي شهري است. جهت بررسي ادراك زنان از فضاهاي عمومي روش نظريه زمينه‌اي انتخاب شد. شيوه نمونه‌گيري در اين تحقيق نمونه‌گيري نظري بود. ابزار گردآوري داده‌ها 26 مصاحبه نيمه‌ساختاريافته بود كه از طريق شيوه اشباع نظري اين حجم از نمونه به دست آمد. افراد مصاحبه‌شده كاربران چهارباغ عباسي اصفهان بودند. بر مبناي يافته‌هاي پژوهش، زنان به لحاظ نوع ادراك از فضاهاي شهري در دو گروه قرار مي‌گيرند: زنان با درك محدود از فضاي شهري و زنان با درك فضاي شهري به عنوان يك فضاي نيمه‌عمومي. فضاهاي شهري مورد تجربه گروه اول تنوع بسيار كمي دارد. اين گروه كمتر به صورت فردي در فضاهاي شهري حضور پيدا مي‌كنند و حضورشان از قبل برنامه‌ريزي شده است. ادراك اين زنان از فضاهاي شهري بيشتر توسط ديگران شكل گرفته و زنان كمتر به شكل مستقيم اين فضاها را تجربه كرده‌اند. احساس ناامني در ادراك اين زنان نقش پررنگي دارد. در نهايت به نظر مي‌رسد كه زنان اين گروه، فضاهاي شهري را بيشتر به عنوان فضاهاي رفت و آمدي درك مي‌كنند. زنان گروه دوم به واسطه استقلال و خودمختاري بيشتر، درك مستقيم و بلاواسطه‌اي از فضاهاي شهري دارند. درك اين گروه از زنان در مقايسه با گروه اول منتقدانه‌تر است. آنها تلاش مي‌كنند از اين فضاها جهت برقراري تعامل و ارتباط بهره ببرند و بخشي از حضور اجتماعي خود را از طريق حضور در اين فضاها تعريف كنند. در نتيجه برآيند زنان اين گروه از فضاهاي شهري با مفهوم فضاي عمومي قرابت‌ دارد.