ادخال اجتماعي و كيفيت زندگي زنان سرپرست خانوار شهر تهران

زنان سرپرست خانوار فشارهاي روحي، جسمي، اجتماعي، اقتصادي و... زيادي را تحمل مي‌كنند و اين امر با حضور اين جمعيت دركلان‌شهرها و قرار گرفتن در حاشيه جامعه و متعاقبا گسست از ارتباط، مشاركت و حمايت‌هاي اجتماعي و در نتيجه، افت كيفيت زندگي آنها همراه است؛ با توجه به ابعاد مختلف كيفيت زندگي، افت كيفيت زندگي اين زنان، به عبارتي افت زندگي فرهنگي، اجتماعي و خانوادگي آنها و فرزندان محسوب شده و پيامدهاي نامطلوبي را براي خانواده به همراه مي‌آورد. از آنجا كه بر مبناي تحقيقات جامعه‌شناسي محيط اجتماعي و ميزان و نحوه برقراري تعامل با آن، تأثير زيادي بر كيفيت زندگي دارد، هدف از انجام اين پژوهش، سنجش ميزان اثرگذاري اين تعامل، ادخال و يا گسست ارتباطي، و به عبارت ديگر سرمايه اجتماعي بر كيفيت زندگي زنان سرپرست خانوار شهر تهران است. روش اين پژوهش پيمايشي است كه با نمونه 180 نفري و روش نمونه‌گيري در دسترس و تكنيك پرسش‌نامه اجرا شد. مدل در نظر گرفته‌شده شامل متغيرهاي حمايت اجتماعي درون‌گروهي و برون‌گروهي، مشاركت اجتماعي رسمي و غير رسمي، ارتباط اجتماعي و كيفيت زندگي است. يافته‌هاي اين تحقيق از پذيرش فرضيات مطرح‌شده با 99./. اطمينان، خبر مي‌دهد. طبق نتايج معادله رگرسيون 72.9 درصد از كل تغييرات كيفيت زندگي زنان سرپرست خانوار تهران توسط متغيرهاي حمايت اجتماعي درون‌گروهي و برون‌گروهي و مشاركت اجتماعي غير رسمي پيش‌بيني مي‌شود. تحليل مسير مدل تدوين‌شده نشان مي‌دهد متغير مشاركت اجتماعي غير رسمي و حمايت اجتماعي درون‌گروهي و در مرتبه بعد، حمايت اجتماعي برون‌گروهي مهم‌ترين متغيرهاي پيش‌بيني‌كننده بر كيفيت زندگي زنان سرپرست خانوار است. نتايج اين پژوهش نشان مي‌دهد كه هرچه زنان سرپرست خانوار از تعاملات اجتماعي برتري برخوردار باشند متناسب با آن از كيفيت زندگي بهتري نيز بهره خواهند برد. همچنين تحليل يك به يك متغيرها نشان مي‌دهد كه از ميان ابعاد متغير ارتباطات اجتماعي، بعد ارتباط با همسايه‌ها، از ميان ابعاد متغير حمايت اجتماعي، حمايت عاطفي و از ميان ابعاد متغير مشاركت اجتماعي، گذراندن اوقات فراغت بيشترين تأثير را بر ارتقاي كيفيت زندگي زنان سرپرست خانوار، دارد.