ارتباط ميزان رضايت زناشويي و نگرش‌هاي عشق در خانواده‌هاي شهري (مطالعه موردي: شهرستان شهريار)

رضايت زناشويي يكي از مفاهيمي است كه در چند سال اخير توجه خاصي به آن شده و يكي از فاكتورهاي اصلي سطح سلامتي جامعه محسوب مي‌شود. هدف اصلي پژوهش حاضر بررسي رابطه ميزان رضايت زناشويي و نگرش‌هاي عشق در زوج‌هاي شهري (و به طور خاص شهرستان شهريار) است. جامعه پژوهش حاضر شامل زوج‌هايي است كه در شهرك ثامن در شهر فردوسيه‌ي شهرستان شهريار ساكن‌اند. نمونه مورد مطالعه به روش نمونه‌گيري تصادفي متشكل از تعداد150 نفر زن و مرد انتخاب شد و براي سنجش آزمودني‌ها از پرسش‌نامه‌هاي رضايت زناشويي Enrich)) و مقياس نگرش‌هاي مربوط به عشق (LAS) استفاده شد. براي تجزيه و تحليل داده‌ها از شاخص‌هاي آمار توصيفي و استنباطي از جمله رگرسيون و همبستگي استفاده شد. يافته‌هاي پژوهش حاكي از آن است كه بين رضايت زناشويي و مقياس نگرش عشق 27/. همبستگي وجود دارد و يافته‌هاي حاصل از تحليل رگرسيون نشان مي‌دهد كه با اضافه شدن استورگ به آن به 145/0 مي‌رسد كه در سطح (p≤0/01) معنادار است. در خصوص مولفه‌هاي عشق اروس، لودوس، استورگ در سطح خطاپذيري (p≤0/05) تفاوت‌هاي معناداري بر حسب جنسيت آزمودني‌ها وجود ندارد. يافته‌ها حاكي از آن است كه بين مولفه‌هاي عشق در سطح خطاپذيري (p≤0/05) تفاوت معناداري بر حسب وضعيت شغلي آزمودني‌ها وجود ندارد. همچنين يافته‌هاي حاصل از تحليل ماتريس همبستگي حاكي از آن است كه از ميان مولفه‌هاي نگرش‌هاي عشق، لودوس و آگاپه و مانيا بيشترين همبستگي را با مولفه‌هاي رضايت زناشويي دارند و از بين مولفه‌هاي نگرش‌هاي عشق فقط پراگما از بيشترين همبستگي با متغيرهاي جمعيت‌شناختي همسران برخوردار است. بنابراين نتيجه مي‌گيريم كه يكي از مولفه‌هاي موثر در رضايت زناشويي وجود عشق منطقي (پراگما) ميان زوجين است.