تحليلي جغرافيايي بر نقش توانمندسازي زنان در بهسازي سكونتگاه‌هاي غير رسمي

توانمندسازي به عنوان اصطلاحي جديد در ادبيات جنسيت و توسعه كه به تقسيم قدرت و مسئوليت بين زنان و مردان در خانه، محل كار و در سطوح وسيع‌تر ملي و بين‌المللي اشاره دارد از سال 1995 به عنوان راهكاري مؤثر در مشاركت ساكنين سكونتگاه‌هاي غير رسمي در بهسازي محيط زيستشان مورد توجه قرار گرفته است. با توجه به اينكه زنان نيمي از جمعيت هر كشوري را به خود اختصاص مي‌دهند و همچنين به سبب تغييرات حاصل از افزايش شهرنشيني و رشد پديده سكونتگاه‌هاي غير رسمي مشاركت آنان در بهسازي اين‌گونه سكونتگاه‌ها اهميتي ويژه دارد. در پژوهش حاضر با استفاده از تحليل و تفسير موضوعي و متوني، تأثيرات نظريه توانمندسازي زنان بر بهسازي فضاهاي شهري با تأكيد بر سكونتگاه‌هاي غير رسمي مورد بررسي قرار گرفته و به بيان نقش اين نظام فكري بر بهبود و بهسازي محيط زيست اينگونه محلات شهري پرداخته شده است. اين تحقيق با روش توصيفي ـ تحليلي و با تكيه بر اسناد مكتوب انجام گرفته است. بررسي‌هاي انجام‌شده حاكي از آن است كه جلب مشاركت زنان ارتباط تنگاتنگي با افزايش سطح برخورداري از آموزش و بهداشت و ارتقاي فرهنگي آنها دارد. يافتن اعتماد به نفس و جلب همين اعتماد از سوي جامعه به زنان تا بتوانند بخشي از امور اجتماعي را مديريت كنند بستگي تام و تمام دارد به قابليت‌هايي كه زنان مي‌توانند در عرصه‌هاي گوناگون از خود نشان دهند. زماني كه امكان بروز اين استعدادها محدود است يا فرصت‌هايي براي افزايش مهارت وجود ندارد انتظار از زنان كه به طور مساوي با مردان در راه مشاركت در مديريت محلي گام بردارند انتظار چندان بجايي به نظر نمي‌رسد.