بررسي رابطه متقابل زنان و كشاورزي شهري در دستيابي به توسعه پايدار اجتماع شهري

در جهت رسيدن به توسعه پايدار كه شامل كشاورزي، معماري ، كار و انسان است؛ معماري پايدار در نظر دارد مكان زندگي انسان ها را با كيفيت زيستي بالا تر در حال و آينده، حفظ و نگهداري كند. يكي از راهكارها براي اين منظور استفاده از كشاورزي شهري است. با اين رويكرد فرصتي براي مشاركت بين ساكنين محله پديد مي آيد. كشاورزي شهري به كمك زنان، فضاي همسايگي بهتري را ايجاد مي كند؛ در واقع موجب شكل گيري تعاملات و تقويت پيوند هاي اجتماعي بين شهروندان مي شود.روش تحقيق به كارگرفته شده، روش توصيفي، تحليلي و بر اساس مطالعات كتابخانه اي است. در مطالعات بين المللي سعي شده كه تاثيرات فعاليت زنان در كشاورزي شهري بر محيط و اجتماع از ديدگاه توسعه ي پايدار شناخته شود. زنان بخش عمده اي از كار و مديريت كشاورزي شهري را بر عهده دارند به طوري كه نسبتشان به مردان 55 تا 63 درصد است. كشاورزي شهري براي زناني كه دسترسي به شغل هاي متداول به خاطر محدوديت تحصيل، مهارت و فرهنگ اجتماعي و همچنين محدوديت در آزادي حركتشان دارند جايگزين مناسبي است. فعاليت زنان براي توليد محصولات كشاورزي شهري نقش بسزايي در ارتباطات اجتماعي فراهم كرده است؛ به گونه اي كه گروه ها و سازمان هاي مختلفي از اين طريق در محلات بوجود آمده اند. همچنين كودكان بواسطه ي فعاليت مادران در اين زمينه به نوعي درگير كشاورزي شهري شده اند. نتيجه ي فعاليت كشاورزي توسط زنان موجب خلق فضاهاي شهري با امكان توليد محصولات غذايي براي ارتقاي كيفيت محيط زندگي است. هرچند كه استفاده از راهكارهاي توليد محصول در ساختمان ها و فضاي شهري به ظاهر ساده و كم اهميت به نظر مي رسد ولي نقش زنان در توسعه ي اين فضا، موجب شكل گيري و بهبود ارتباطات و زندگي شهروندان مي شود.