بررسي عدم وفاق اجتماعي در ايران و علل آن (از دوره قاجاريه تا كنون)

وفاق اجتماعي بر روي ارزش ها، هنجارها، باورهاي اساسي و قواعد دسترسي به مواهب اجتماعي و منابع كمياب براي تمامي جوامع و گروه هاي اجتماعي ضروري است زيرا اين توافق پيوند ميان افراد جامعه و تمايل به افزايش رابطه اجتماعي بين گروه هاي مختلف آن را سبب شده و زمينه شكل گيري اجتماع اجتماعات را فراهم مي كند. وفاق اجتماعي تحت تاثير شرايط تاريخي، جغرافيايي و ساختارهاي اجتماعي در طول زمان به وجود مي آيد. در طول تاريخ ايران عوامل متعدد دروني و بيروني باعث شكل گيري گروه هايي خاص گرا و خودكفا شده كه با يكديگر ارتباط چنداني نداشته و همين مسئله وفاق اجتماعي در جامعه را تضعيف نموده است. عواملي نظير تفاوت هاي قومي و زباني، ديني و مذهبي، محلي، سياست تفرقه بيانداز و حكومت كن پادشاهان، نابرابري هاي اجتماعي و دخالت هاي بيگانگان باعث افزايش خاص گرايي، تضاد و تفرقه هاي گروهي و تضعيف كننده وفاق اجتماعي بوده و ورود مدرنيزاسيون نيز با انشقاق و دوگانگي فرهنگي و تفاوت در ارزش ها، هنجارها و نحوه اداره جامعه عدم وفاق اجتماعي را تشديد نموده است. اين مقاله با روش تاريخي به بررسي علل تاريخي تضعيف كننده وفاق اجتماعي در ايران از دوره قاجاريه تا كنون پرداخته است.