مدل بهينه سازي كاربري اراضي،مبتني بر الگوريتم خفاش به منظور مديريت سيلاب

يكي از مهمترين عامل هاي ايجاد سيلاب در حوزه هاي آبريز، به كار گيري كاربري هاي نامناسب در اراضي مي باشد. برنامه ريزي و تصمصم گيري براي انتخاب يك كاربري بهينه به منظور جلوگيري از وقوع سيلاب عمليات پيچيده اي مي باشد. لذا برخي از توابع ايجاد شده براي اين كار يا ناكارآمدند و يا داراي نقص مي-باشند. اما از آنجايي كه تخصيص بهينه با استفاده از سيستم اطلاعات مكاني امكان پذير است بنابراين استفاده از سيستم اطلاعات مكاني و الگوريتم هاي متاهيوريستيك مي توانند راهگشا باشند. هدف اين تحقيق طراحي يك مدل بهينه سازي كاربري زمين با استفاده از الگوريتم خفاش چند هدفه به منظور توليد الگوهاي مناسب كاربري مي باشد.الگوهاي خروجي مدل به گونه اي مي باشند كه فرسايش منطقه را تا حد قابل قبولي كاهش دهند و سود اقتصادي به حداكثر مقدار خود برسد اين در حالي است كه بايستي كاربري ها، بيشترين سازگاري را با يكديگر داشته باشند. بنابراين تاحد ممكن بايستي كاربري ها داراي پيوستگي بوده و دشواري تغيير كاربري ها پايين باشد. در مدل پيشنهادي با بررسي توان زيست محيطي محدوده ، براي هر قسمت ازآن يك كاربري انتخاب مي گردد. با بررسي نتايج مشاهده مي گردد كه خروجي مدل 30 تا 35 درصد فرسايش را كاهش مي دهد و همچنين سطح منفعت اقتصادي منطقه قابليت رشد تا حدود 40 تا 50 درصد را مي تواند داشته باشد كه اين امر نشان از تاثير مناسب مدل پيشنهادي در مديريت سيلاب دارد.