بررسي اثر 10 هفته تمرينات پلايومتريك و تمرينات پلايومتريك همراه با ثبات مركزي بر توان بي هوازي و شاخص توده بدني پسران جوان

مقدمه: چند مورد از عوامل مهم كه در اجراي حركات مختلف رشته هاي ورزشي كاربرد دارد. سرعت، چابكي و توان انفجاري اندام تحتاني هستند. همچنين، يكي از جنبههاي بارز موفقيت و پيشرفت در هر رشته ورزشي، شناخت عوامل مؤثر در برنامههاي قهرماني و نيز آگاهي مربيان از ظرفيتهاي عملكردي مؤثر در پيروزي و موفقيت ورزشكاران ميباشد. اين مطالعه با هدف بررسي اثر 10 هفته تمرينات پلايومتريك و تمرينات پلايومتريك همراه با ثبات مركزي بر توان بي هوازي و شاخص توده بدني پسران جوان انجام گرفت. روش تحقيق: توان بي هوازي آزمودني ها قبل و بعد از انجام 10 هفته تمرينات پلايومتريك و پلايومتريك همراه با ثبات مركزي اندازه گيري شد. دو گروه تجربي پروتكل تمريني داشتند كه شامل تمرينات پلايومتريك و پلايومتريك همراه با ثبات مركزي بود كه به مدت 10 هفته و هفته اي 3 جلسه اجرا نمودند؛ در حالي كه گروه كنترل برنامه معمول هفتگي شان را انجام دادند. اطلاعات گرد آوري شده توسط نرم افزار 17 SPSS و روش هاي آمار توصيفي و استنباطي تجزيه و تحليل گرديد. يافته ها: نتايج مطالعه نشان داد كه پس از اتمام پروتكل تمريني توان بي هوازي واليباليست ها در هر دو گروه تجربي افزايش معني داري پيدا كرده است(P ≤ 0.05).. علاوه بر اين ميانگين توان بي هوازي آزمودني هاي گروه تمرينات پلايومتريك و پلايومتريك همراه با ثبات مركزي تفاوت معني داري مشاهده نشد(P≥0.05).. بحث و نتيجه گيري: نهايتا مي توان گفت تمرينات پلايومتريك به عنوان يك روش تمريني عامل موثري در بهبود توان بي هوازي پسران جوان است و اگر همراه با تمرينات ثبات مركزي باشد مي تواند نتيجه بهتري را به همراه داشته باشد. و بين تمرينات پلايومتريك و تمرينات تركيبي تفاوت معني داري وجود ندارد.