تأثير سرمايۀ فكري بر قابليت‌هاي پوياي سازماني

در دهه هاي اخير، دارايي هاي نامشهود به يكي از اصلي ترين عوامل مؤثر بر برتري عملكردي سازمان ها تبديل شده است. امروزه سرمايۀ فكري منبع كليدي براي كسب مزيت رقابتي پايدار به‎شمار مي‎رود. محيط پيرامون سازمان‌ها به‎دليل تحولات دائمي در بازار و فناوري، به‎طور دائم در حال تغيير است. در چنين وضعيتي سازمان ها تنها مي‎توانند مزيت هاي موقتي كسب كنند. ديدگاه قابليت‌هاي پويا نحوۀ خلق و نگهداري مزيت رقابتي براي سازمان‌ها را در وضعيت متغير محيطي توضيح مي‌دهد. يكي از موضوعاتي كه در ادبيات قابليت‌هاي پويا به بحث گذاشته مي‎شود، شناسايي پيشايندها و محرك‌هاي آن است. در تحقيقاتي كه تاكنون در اين زمينه انجام گرفته، به تأثير دانش و دارايي‌هاي نامشهود سازماني بر قابليت هاي پويا كمتر توجه شده است. سرمايۀ فكري، سازه اي است كه سه مؤلفۀ سرمايۀ انساني، سرمايۀ اجتماعي و سرمايۀ سازماني را دربرمي‎گيرد. پژوهش حاضر، ضمن مطالعۀ ادبيات سرمايۀ فكري و قابليت-هاي پويا، به بحث دربارۀ شواهدي مي‎پردازد كه نشان از تأثير سرمايۀ فكري و مؤلفه‌هاي سازندۀ آن بر قابليت‌هاي پويا دارد. در پايان نيز مدلي مفهومي براي تبيين تأثير سرمايۀ فكري بر قابليت‌هاي پوياي سازماني ارائه خواهد شد.