نقش مديريت استرات‍ژيك استعداد در عملكرد سازماني (مطالعۀ موردي: دانشگاه علوم پزشكي مشهد)

امروزه، با توجه به تلاش سازمان‌ها در تحصيل منافع بيشتر كه تغييرات شگفت‌انگيز محيطي آنها را ناگزير از توجه روز‌افزون به منابع در دسترس ساخته است، مديريت بهينۀ منابع انساني را ضرورت بقاي‏ سازمان دانسته است، تا آنجا كه سرمايۀ فيزيكي و انساني اهميت بسيار زيادي در موفقيت سازمان داشته باشد. مديريت مدرن، منبع نامحدودي از منافع و مزاياي رقابتي را در اين سرمايۀ اجتماعي يافته است كه بايد تلاش سازماني را به شناخت و ادراك عوامل متأثر و مؤثر معطوف بر آن داشت. از اين‌رو‌، سازمان‌ها دريافته‌اند كه استعدادهاي كاركنان، منابعي هستند كه براي دستيابي به بهترين نتايج به مديريت نياز دارند. نگهداشت استعداد به‌عنوان اعتبار، مي‌تواند سازمان‌ها را در خلق و تسهيم دانش ياري رساند و مزيت سازماني پايدار ايجاد كند، تا مسير توسعۀ شغلي فراهم و سازمان در عملكرد سازماني تقويت شود. ضرورتي كه نياز مبرم سازمان دانش‌بنياني چون دانشگاه علوم پزشكي مشهد است. اين مطالعه از نظر هدف كاربردي و از نظر روش، ‌مطالعه‌اي توصيفي (پيمايشي) است كه مديريت استراتژيك استعداد بر‌اساس مدل معالي تفتي (1390)، برگرفته از مدل مديريت استعداد آرمسترانگ (2006)، در سه بعد جذب؛ همسوسازي و نگهداشت؛ و توسعۀ استعدادها با عملكرد سازماني براساس پرسشنامۀ مقيمي و رمضان (1390)، در دانشگاه علوم پزشكي مشهد مطالعه شده است. نتايج تحقيق بيان‌كنندۀ تأثير فعاليت‌هاي سه‌گانۀ مديريت استراتژيك استعداد بر عملكرد سازماني است كه در انتها، پيشنهادهايي نيز براي تقويت عملكرد سازماني ارائه شده است.