احياء معماري و شهرسازي سنتي در دستيابي به فضاهاي شهري ايمن و پايدار امروز

در اين مقاله ابتدا با بررسي پيشينه شهرسازي در ايران با هدف اثبات غير وارداتي و غير برونزا بودن تفكر شهرسازي در اين سرزمين و تأكيد براين موضوع كه ايران يكي از مهمترين كانون هايي است كه مباني نظري و عملي شهرسازي در قلمرو آن شكل گرفته است به استخراج ويژگي هاي قابل تكرار و در معماري و شهرسازي اين مرز و بوم مي پردازيم كه اين امر نه تنها بازگشت به گذشته نيست بلكه رجوع به ارزش هاي ماندگار است كه حيات بخش گذشته و هويت بخش آينده معماري و شهرسازي اين سرزمين مي باشدكه در طول قرن گذشته دچار نوسانات زيادي شده و از اصول ايراني- اسلامي خود فاصله گرفته است. در انتها نيز ضمن بيان ضوابط و شاخصه هاي لازم جهت بازيابي هويت شهرسازي و معماري، راه هاي برون رفت از اين سردرگمي ها ارايه شده است.