بررسي توانمندي‌هاي محور رودخانه منوچهري نيشابور در راستاي ساماندهي آن به عنوان مسير گردشگري شهري

رودخانه‌ها از ديرزمان، به عنوان منابع آب، كانون شكل‌گيري شهرها و برپايي تمدن‌ها بوده‌اند و در روزگار ما افزون بر كاركردهايي همچون منبع تامين آب مصرفي سكونتگاهي (مصارف درون ‌شهري)، كشاورزي و صنعتي در حومه شهر؛ داراي اهميت كاركردي، در جايگاه جاذبه گردشگري و همچنين تقويت‌كننده عناصر هويتي- شناسايي شهرها مي‌باشند. «منوچهري» يكي از اين دست‌ رود‌هاي جاري در شهر نيشابور است كه با قرارگيري در بافت قديمي- تاريخي اين شهر، از موقعيت ويژه‌اي در راستاي هدف‌گزاري براي ساماندهي به عنوان «محور گردشگري ‌شهري» برخوردار است. اين پژوهش با بهره‌گيري از منابع اسنادي و كتابخانه‌اي و مشاهدات ميداني و با روش تحليلي– توصيفي، به دنبال پاسخگويي به اين پرسش است كه: توانمندي‌هاي محور منوچهري نيشابور چيست و چگونه مي‌توان از اين ظرفيت، به عنوان يك محور گردشگري شهري بهره جست؟ بررسي‌هاي انجام شده در اين پژوهش، گوياي اين است كه ساماندهي محور رودخانه منوچهري به عنوان محور گردشگري شهري؛ همراه با در نظر داشتن دشواري‌هايي همچون تداخل و تزاحم كمابيش بافت مسكوني- تجاري پيراموني و انحناي مسير رودخانه؛ داراي توانمندي‌هاي و مزيت‌هايي درخور و بالايي در راستاي توسعه پايدار گردشگري نيشابور از طريق ايجاد ارتباط موثر ميان جاذبه‌هاي گردشگري، تاريخي، طبيعي، مذهبي و فرهنگي دروني محور مي‌باشد و از شايان‌ترين دستاوردهاي آن در سطح منطقه‌اي (برون‌محوري) مي‌توان به پتانسيل بالاي هم‌افزايي با محورهاي عمده گردشگري شرق و غرب شهر نيشابور (مناطق شادياخ و بي‌بي شطيطه) و همچنين تاثير آن به عنوان ساماندهي فضايي و كالبدي منطقه و نقش‌آفريني جهت تقويت‌ زيرساخت هاي منطقه نمونه بين‌المللي گردشگري نيشابور، اشاره نمود.