بررسي ديدگاه هاي مانوي و نگاه آنان به معماري دوره خود

بدون شك ماني يكي از معروف ترين مبلغان مذهبي، هنرمند و سياستمدار، روانشناس دوره خود است. او دين خود را به روش هاي مختلفي در زمينه هاي متفاوتي همچون: نقاشي، كتاب آرايي، معماري و ... در جوامع وارد كرد. او كه داعيه پيامبري داشت و خود را آخرين پيامبر آسماني كه از اسرار الهي آگاه است ناميد. او دين خود را كه تلفيقي از اديان آن زمان بود با روش هاي تبليغاتي نويني از چين تا مصر گسترش داد. ماني در حقيقت نوعي غربالگر انديشه هاي مذهبي و فلسفي در آن دوره بود. مانويت در قرن هفتم ميلادي در آسياي مركزي و چين رونق زيادي يافت كه باعث ايجاد موج بزرگي از تاثيرات فرهنگي ايران در اين مناطق گرديد. لذا تحقيق در اين مورد باعث روشن شدن و تاثيرات اديان كهن ايراني در فرهنگ هاي مختلف مي شود. در اين رابطه هدف كلي اين مقاله شناخت بيشتر آيين مانوي به عنوان يكي از اديان كهن ايران، بررسي ساختار انديشه و نگرش آنها به معماري و سپس نگاه دقيق تر به بناي يافت شده باستان شناسان در تورفان چين مي باشد.اين تحقيق با استفاده از اسناد و مدارك كتابخانه اي به صورت تفسيري- تاريخي صورت گرفنه است. آثار معماري بدست آمده در اين مقاله ويرانه مانوي در تورفان، از جمله ويرانه K در خوچو است كه معماري كاملا مانوي دارد و چند بناي ديگر با تزيينات مانوي است كه به نحوي التقاطي است. در آخر به اصول معماري مانوي كه با نام راهنماي ساختمان صوامع پيدا شده، مي پردازيم