تأثير جريان هاي آب سطحي موقتي بر مكان گزيني استقرارهاي دوران اسلامي در دشت بردسكن بر اساس مدلسازي هيدرولوژيكي مبتني بر GIS

دسترسي به آب و استفاده از آن با هدف شرب، كشاورزي و دامداري، لازمه ي استقرارهاي انساني در طول تاريخ بوده است كه همواره محققان و بويژه باستان شناسان به آن توجه ويژه داشته اند. علاوه بر استفاده از روش هاي كلاسيك باستان شناسي، براي تحليل رابطه منابع آبي با استقرارهاي باستاني، امروزه استفاده از سيستم اطلاعات جغرافيايي (GIS) و سنجش از دور ابزار قدرتمندي براي تحليل جريان هاي آبي سطحي فراهم كرده است. در اين پژوهش، به تاثير جريان هاي آبي فصلي دشت بردسكن بر پراكنش استقرارهاي دوران اسلامي، پرداخته شده است، همچنين با ثبت محوطه هاي شناسايي شده اين دشت در محيط G.I.S و پس از آن، استفاده از مدل رقومي ارتفاع (DEM) و مدل سازي هيدرولوژيكي مبتني بر GIS ، با وجود فصلي و غيردائمي بودن آبراهه هاي سطح دشت و غير طبيعي بودن توزيع سكونتگاه هاي شناسايي شده در محدوده اين آبراهه ها، نتايج آن نشان داد كه مردمان باستاني دشت بردسكن در سطحي معنادار (غير اتفاقي) سازه هاي خود را در نزديكي جريان هاي سطحي فصلي ايجاد كرده اند و در كنار بهره گيري از تكنولوژي قنات، جريان هاي فصلي آبراهه ها، نه در شكل مستقيم و به عنوان يك متغير با اولويت بالا، در مكان گزيني ساختارهاي تاريخي مورد نظر بوده است.