جستاري بر شيوه آموزش ارزشهاي فرهنگي و تاريخي به كودكان از طريق خوانش آثار هنري سنتي

هنرهاي سنتي گزارشي از هويت مجموعه يك قوم و قبيله و در نهايت يك ملت است و حضورشان در دوران معاصر حلقه رابط بين هويت تاريخي و هويت كنوني اين اقوام مي باشد. از همين رو اين پژوهش با روش توصيفي ـ تحليلي و با هدف ارتقاي ارتباط ميان كودكان و پيشينه تاريخي و فرهنگي آنها، به دنبال ارائه روشي در جهت آموزش مباني فرهنگ سنتي از طريق خوانش آثار هنري سنتي است. خوانش آثار سنتي در اين مقاله مطابق با ديدگاه آيكونولوژي «اروين پانوفسكي» است كه به صورت ميداني و در قالب داستان گويي براي گروهي از كودكان انجام گرفت. آنچه نقش داستان را به منزله ابزار آموزشي بارز مي كند اين است كه داستان ها با بهره گيري از ساختاري منسجم به شرح واقعه يا مجموعه اي از وقايع تخيلي مي پردازند و عنصر خيال در داستان ها به كودكان فرصت مي دهد تا از طريق تجربه تخيل، در مورد تجربه هاي واقعي فكر كنند. نمونه آماري اين تحقيق را 50 كودك 6 و 7 سال تشكيل مي دهند و روش تجزيه و تحليلي داده ها به صورت مشاهده اي و كيفي بوده است. به اين صورت كه در ابتدا ارتباط بين كودك و داستان مورد بررسي قرار گرفته است و در نهايت به توصيف يك اثر هنري سنتي براساس چهارچوب نظري تحقيق پرداخته شده است. بطوركلي طبق بررسي هاي انجام شده در پژوهش حاضر، 90 درصد از كودكان بيشتر مفاهيم فرهنگي، تاريخي ايران را از طريق داستان به خوبي درك نموده اند. چراكه باعث شد كودكان از طريق داستان با ابعاد فرهنگي اجتماع آشنا شوند و واقعيات را درك نمايند؛ بنابراين شيوه داستان گويي را مي توان روش مناسبي براي آموزش ارزش هاي زيبايي شناسي، مباني فرهنگي و تاريخي ايران را به كودكان دانست.