بررسي سنت گرايي در تاريخ نگاري هنر اسلامي (مطالعه بر آثار هانري استيرلن و پاپادوپلو)

On Traditionalism in Historiography of Islamic Art (A study of Henry ‎Stierlin and Papadopoulos’ Work(

در نگاه سنت گرايان به هنر اسلامي برداشتي نمادين، عرفاني و صوفيانه از هنر وجود دارد. برخي از تاريخ نگاران همچون هانري استيرلن و پاپادوپلو به روشي زيبايي شناسانه كه نزديك به آراء سنت گرايان است به نظريه پردازي در باب هنر اسلامي پرداخته اند. از-اين رو پژوهش حاضر به منظور بررسي ميزان قرابت ميان آراء سنت-گرايان و دو تن از تاريخ نگاران نام برده انجام گرفته است. بنابراين پرسش پژوهش اينگونه مطرح شده است كه برداشت هاي نمادين و عرفاني استيرلن و پاپادوپلو تا چه ميزان نزديك به نظريه هاي سنت گرايان در باب هنر اسلامي است؟ در اين پژوهش از روش كتابخانه-اي براي گردآوري اطلاعات و از روش مقايسه اي – تحليلي براي نتيجه-گيري استفاده شده؛ به رويكرد فلسفي – سنت گرايانه به هنر اسلامي نيز توجه شده است. هدف از انجام اين پژوهش توجه به آراء تاريخ-نگاراني است كه كمتر به آثار آنان توجه شده است در حاليكه نظرات ايشان قرابت معنايي زيادي با آراء سنت گرايان و عرفان ايراني دارد. مهم ترين يافته هايي كه پس از پژوهش حاصل آمد، حاكي از آن است كه نظريه پردازي هاي استيرلن و پاپادوپلو بسيار نزديك به عقايد سنت گراياني همچون تيتوس بوركهارت و سيد حسين نصر است و از سرچشمه هاي عرفاني و صوفيانه برخوردار است. ايشان در هنـر اسلامي براي تفكر و معنويت اسـلامي اصالت خاصي را قائل هستند و برخلاف سايـر تاريخ نگاران -آنان كه معتقدند هيچ هنر اسلامي اي به معناي اخص اين اصطلاح وجود ندارد- عوامل تاريخي و جغرافيايي را فرع بر آن مي دانند. در واقع سرچشمه هنر اسلامي را در وجه دروني و باطني سنت اسلامي جستجو مي كنند و به ارتباط عميق آن با دين اسلام اعتقاد دارند.