مساله شناسي آينده تحقق تمدن نوين اسلامي

عصر حاضر عصر تمدن سازي است. مروري بر نظريه هاي جهاني اين واقعيت را بيشتر نشان مي دهد تا جايي كه آينده را عصر خيزش تمدني معرفي كرده اند. افق تمدن اسلامي در اين چشم انداز چگونه است؟ آنچه كه در گذشته به عنوان نقش مؤثر جهاني تمدن اسلامي به ياد گار مانده است، حاصل خصوصيات ويژه و برجسته اي است كه با نيروي خلاق و پويا، بن مايه هاي معنوي متاثر از اسلام و ميراث فكري و هنري جامعه ي اسلامي توانسته است جامعه جهاني را تحت تاثير قرار دهد. عظمت يك تمدن به اين است كه با ظرفيتهاي خويش از بين امكانات پيش روي، بهترين انتخاب ها را انجام دهد تا بهترين نقش تمدني را بيافريند. امروز براي جمهوري اسلامي ايران با توجه به نقش تمدن هاي بشري در آينده، مهمترين مسأله تحليل عميق از جايگاه مؤثر تمدن اسلامي در تحولات معاصري است كه مي تواند نقش مؤثري بر آينده داشته باشد. آينده اي كه در ادبيات اسلامي بسيار روشن و اميدآفرين ترسيم شده است. اما اسلام علاوه بر نويد آينده‌اي روشن، همواره پيروان خود را به رعايت مباني و اصولي قانونمند براي تحقق جامعه‌اي مطلوب در هر عصر و زماني دعوت كرده است. ليكن دستيابي به جامعة مطلوب اسلامي داراي مراتبي است و در هر عصري با توجه بـه اقتضائات زماني و مكاني، برخي از ويژگي‌هاي مورد نظر اسلام دربارة جامعة مطلوب امكان تحقق دارد. لذا بايد تلاش كرد تا در آينده پيش تدبيرانه به باز تعريف تمدن نوين اسلامي پرداخت . لازمه حركت در اين مسير تاكيد بر حكمراني مطلوب با اثر بخشي از ظرفيت مردم سالاري ديني، قوانين برگرفته از قرآن، پاسخگويى به نيازهاى جديد بشر، پرهيز از تحجر ، بدعت و التقاط، استقرار عدالت و گسترش اخلاق انسانى، پرورش خصلت نوآوري ، خلاقيت و مسئوليت اجتماعي مي باشد . چشم انداز آينده مطلوب تمدن ساز و نيل به تمدن نوين اسلامي نياز به نگرشي اجتهادي و عالمانه با رويكردي آينده پژوهانه دارد . در اين مقاله سعي خواهد شد ضرورت، امكان و مطلوبيت آينده تمدن نوين اسلامي بمنظور ايجاد زمينه‌ ساخت آينده مطلوب با بررسي ابعاد مساله شناسي آن در فرايند حركت از نظام اسلامي به سمت تمدن نوين اسلامي بررسي شود.