نقد و بررسي دلالت‌هاي ترنسمدرنيسم در حكمراني و تمدن‌سازي آينده

رابطه ميان تمدن‌سازي با مكاتب فكري و عملي پشتوانه آن، رابطه وثيق و مهمي است. صرف نظر از تقدم و تأخر ميان اين دو، آنچه مهم و غير قابل انكار است، نفس وجود اين رابطه و اهميت و ضرورت آن است. مدرنيسم، به عنوان عمده‌ترين مكتب فكري در اين خصوص شناخته شده است كه پيش و پس از آن با پارادايم‌هاي پيشامدرن و پست‌مدرن، معرفي شده‌اند. حذف دين از عرصه حكومت و محوريت انسان، از عناصر اصلي مدرنيسم است. شالوده‌شكني تا مرز نفي هويت و نقش انسان و نيز حكمراني سرشار از ابهام نيز از مقولات مهم پست مدرنيسم به شمار ميرود. اما تلاقي اين مكاتب فكري با يكديگر، از ظهور پارادايمي جديد با عنوان ترنس‌مدرنيسم حكايت دارد. اين پارادايم فكري، تلاش مي‌كند با استفاده از نقدهاي پست مدرنيسم به مدرنيسم، نسخه جديدي براي حكمراني و تمدن آينده ارائه دهد. در اين نوشتار، ضمن مرور عناصر مهم هر پارادايم و دلالت‌هاي آن براي حكمراني و تمدن بشر، مؤلفه‌هاي اصلي ترنس‌مدرنيسم و دلالت‌هاي آن در اين خصوص، ارائه مي‌شود. بازگشتي مرموز به معنويتي نظام‌نيافته و لجام‌گسيخته در كنار تعامل با علم و فناوري مدرن، از اصلي‌ترين عناصر دال بر حكمراني براي تمدن آينده اين پارادايم فكري است كه بايد به آن نگاهي تيزبين، آينده‌نگر، نقادانه و هوشيارانه داشت.