بينش مردم شناسانه ابوريحان بيروني از ديگري هاي فرهنگي در قالب ديگري تمدني

برخي از رشته ها در علوم غربي محصول استعمارگرايي است كه بر اساس يك رابطه سلطه_سوژه: مسائل ، فرضيات،سوالات و روشها يي مطابق با منافع و علايق تمدن غربي تنظيم مي كردند.محققيني كه از تمدن غربي به مطالعه فرهنگ ديگري مي پرداختند تحت گفتمان نگاه تمدني به ديگري غير تمدني مي نگريستند كه به طور عمده با واژه هايي چون بدوي ، ابتدايي ناميده مي شدند.به همين جهت در علم غربي مي توان يك رابطه تمدن_بدوي را ديد كه مبتني بر رابطه سلطه و قدرت بود كه بر حوزه علمي سايه مي انداخت. بنابراين اين رابطه به نوعي بر ساختار علمي غرب تاثير مي گذاشت و تا مدتهاي مديدي برنظريه هاي و روش ها حاكم بود..اما اين رابطه در دنياي اسلام جهت ديگر را دنبال مي كرد.با رجوع به متفكران جهان اسلام اين رابطه را مي توان متفاوت ارزيابي كرد. به عنوان مثال متفكراني چون ابوريحان بيروني در كار خود يعني ماللهند مطالعه اش را در جهت رابطه موازي خود تمدني_ديگري تمدني تحليل نموده كه به نوعي نسبي گرايي ذاتي را در خود دنبال مي كرد. اين مقاله در صددبررسي تطبيقي تمدن اسلامي و تمدن غربي درپژوهش هاي مربوط به انسان و فرهنگ هاي ديگري از ديدگاه مردم شناسانه ابو ريحان بيروني است.