بررسي شيوه هاي سنتي خنك سازي محيط در آب و هواي گرم و مرطوب

چكيده: ايرانيان در طول تاريخ چند هزار ساله معماري اين سرزمين سعي نموده بودند تا با تدابير گوناگون در كنار طبيعت پيرامون خود محيطي را بوجود آورند كه در هر فصل و ساعت از روز بتوانند آسايش نسبي را با توجه به زمان بهره گيري از نكات مثبت همان محل و همان طبيعت، آسايش خود و خانواده اشان را فراهم كنند .اگر در بالاي سطح زمين دماي زياد و تابش خورشيد به او مجال زندگي را نداده است به زيرزمين روي آورده و با كندن زمين و در ارتفاعي پنج يا شش متري فضايي خنك را بوجود آورده است. او بدون هيچ وسيله مكانيكي كه به محيط خود و ديگران لطمه زيست محيطي وارد نمايد در زير زمين تابستان گرم را به بهاري خنك تبديل مي نمايد . (پير نيا ، 1384،40-39) در نقطه مقابل با افزايش بي رويه جمعيت احتياج به مسكن بيشتر و بالا رفتن ارزش زمين توسعه تكنولوژي و ساير عوامل اقتصادي و اجتماعي كه بهره وري بيشتري از زمين را توجيه مي كند باعث گرديده است كه ضمن كنار گذاشتن مصالح بومي و سنتي طرح هاي سنتي همراه و سازگار با اقليم نيز به كناري گذاشته شود و نتيجه آن بوجود آمدن نوعي معماري بي هويت است كه هيچ گونه تناسبي با شرايط اقليمي نداشته و شرايط آسايش را فراهم نمي آورد و ساكنين آنها مي بايست آسايش نسبي محل زندگي خود را با وسايل گرمايش و سرمايش تامين نمايند.استفاده از وسايل گرمايش و سرمايش جديد مصرف بي رويه انرژي را به دنبال دارد كه هزينه آن به جامعه تحميل مي گردد.( شاطريان، رضا، اقليم و معماري ، سيماي دانش/1387) در اين نوشتار، سعي بر اين نموده شده،تا شيوه هاي خنك سازي محيط در آب و هواي گرم و مرطوب مورد بررسي قرار گيرد ؛ تا در همين راستا فرصتي مطالعاتي جهت بازسازي و منطبق نمودن شيوه هاي سنتي در معماري امروز در صورت امكان، ايجاد گردد، و همچنين مقايسه اي با سيستم هاي انرژي پايدار در غرب با الهام از تكنيك هاي سنتي معماري ايراني خواهيم داشت.