بازشناسي الگوهاي بومي معماري بندرعباس و تاثير آن در ارتقا حس تعلق به مكان

معماري بومي هر منطقه شامل مجموعه اي از شاخصه هايي است كه از معماري مناطق ديكران را متمايز مي كند. تاثيرات فرهنگ و آداب و رسوم، تاثير پذيري از شرايط آب و هوايي، استفاده از مصالح بوم آورد را مي توان از ويژگي هاي معماري بومي هر منطقه برشمرد كه با وجود هماهنگي، تفاوت هايي بين آن ها به چشم مي خورد (گودرزي،1،1393). باتوجه به اين موضوع كه معماري بومي بندرعباس داراي ويژگيهاي ارزنده اي است كه حاصل كنش و واكنش متقابل انسان و طبيعت درطول تاريخ است تواما غناي ويژه اي به اين اقليم ميدهد كه محيط بصري شهر به عنوان يك مفهوم ازماهيتي پويا و زنده و تكاملي پويا برخوردار است(ريسمانچيان،3،1383). ملاحظه به بافت اصلي و سنتي شهر بندرعباس كه شامل بادگيرهاي بلند،آب انبار ها،كوچه ها ،مساجد و حسينيه ها تراس واره ها و استراتژي تهويه طبيعي از طريق جداره ها و حياط مركزي نيمه درونگرا را مي توان هويت معماري بومي منطقه بندر عباس دانست، توجه به هر يك از آن ها در طراحي بناهاي اين منطقه مي تواند عاملي جهت ارتقاء حس تعلق ساكنان آن به مكان باشد. داشتن خاطرات و پس زمينه هاي ذهني مشابه در افراد مي تواند دليلي بر اين مدعا باشد. در اين پژوهش به بررسي نقش عناصر شاخص معماري بومي بندر عباس به عنوان عناصر هويتي بر ارتقاء حس تعلق به مكان پرداخته مي شود. نوع تحقيق حاضر از جنبه هدف، بنيادي_ كاربردي مي باشد و از نظر ماهيت در مجموعه پژوهش هاي توصيفي_ پيمايشي قرار مي گيرد