شناخت ارزش‌هاي معماري بافت تاريخي و جايگاه آن در توسعه‌ي پايدار (راهكاري براي توسعه ي بندركنگ)

كالبد شهرهاي قديمي ايران هر يك داراي مشخصات معماري و روند شكل‌گيري خاصي هستند كه اين روند متاثر از شرايط اجتماعي، پديده هاي انساني و محيطي مربوط به مقاطع خاص تاريخي است. نقاط قوت اين مشخصات به عنوان دارايي ها و ارزش هاي معماري هر شهر مبناي تمايز شهرها از يكديگر به حساب مي‌آيند. به عبارتي در هر دوره ي تاريخي بنا به مقتضيات زمان اقدامات انساني متفكرانه و نيز تحولاتي طبيعي شكل مي‌گرفته كه نتيجه‌ي آنها رشد ارگانيك شهر بوده است. منشا اصلي اين اقدامات را شايد بتوان در شناخت صحيح از نيازها و دارايي‌هاي هر شهر و تصميم‌گيري بر اساس اين شناخت ها جستجو كرد. در شرايط كنوني كه ناگزير به دنبال يافتن راهكارهاي هماهنگ براي دستيابي به توسعه‌ي شهري متوازن، هدفمند و پايدار در شهرهاي خود هستيم، اين شناخت و تصميم‌گيري بر مبناي آن از اهميت بيشتري برخوردار است. شهر بندري كنگ از جمله شهرهايي است كه به دليل دارا بودن ابعاد مختلف كالبدي انسان ساخت و طبيعي شامل بافت ارزشمند معماري تاريخي، مجاورت با دريا و ...، در فرآيند اين تصميم‌گيري، نيازمند يك نگاه جزء نگر جهت بررسي امكانات موجود در هر بخش و محله و سپس نگاهي كل‌نگر جهت بررسي نيازهاي شهر است. آنچه كه در نهايت منجر به اتخاذ تصميمي صحيح خواهد شد، برقراري ارتباط بين اين دو نگاه است. اين نوشتار به روش توصيفي-تحليلي به بررسي تعاريف توسعه، راهكارها و رويكردهاي موجود پرداخته و با معرفي بندركنگ به دنبال يافتن و معرفي راهكارها و پيشنهاداتي جهت توسعه ي پايدار اين شهر متناسب با ويژگي‌هاي معماري و شرايط طبيعي خاص آن است.