بيشترين-پايدارترين يادگيري: تشخيص سبك مناسبِ بازي‌‌هاي آموزشي با ديدي چندعامله

در سال‌هاي اخير تمركز بسياري از پژوهشگران در استفاده از بسترهاي الكترونيكي در روال آموزش بوده است. مي‌توان يكي از موثرترين اين ابزار‌ها را بازي‌هاي جدي دانست كه به استفاده از اين ابزار به هدف آموزش، يادگيري بر مبناي بازي نيز گفته مي‌شود. بازي‌هاي استفاده شده در اين حوزه در دو بخش دو بعدي و سه بعدي هر كدام شامل چندين سبك مي‌شوند كه معروف‌ترين سبك‌هاي سه بعدي از ديد‌هاي اول‌شخص، سوم‌شخص و فراگير روايت مي‌شوند. تا به حال پژوهش‌هاي بسياري نشان داده‌اند كه بستر بازي‌هاي ويدئويي تقريبا موثر‌ترين راه‌حل براي آموزش مفاهيم به يادگيرنده‌هاست ولي كمتر پژوهشي در رابطه با ميزان تاثير سبك‌هاي مختلفي از اين بازي‌ها در مقدار دانش انتقالي، انجام شده است. همچنين در هيچكدام از پژوهش‌هاي مرتبط دو عنصر ميزان سرگرم كردن بازي و ميزان انتقال دانش در كنار هم و به صورتي ضمني و مكانيزه در نظر گرفته نشده‌اند. لذا در اين پژوهش ما قصد داريم با ديدي چند عاملي به مسئله كه شامل عامل‌هاي دانش‌آموز و معلم مي‌شود، تلاش كنيم تا با ارائه‌ي چارچوبي با نام بيشترين-پايدارترين يادگيري(MCL) ميزان برآورده شدن رضايت هر كدام از عامل‌ها را دريافته و در نهايت سبك يا تركيبي از اين سبك‌ها را براي طراحي بازي‌هاي آموزشي رويه‌اي پيشنهاد دهيم. به اين منظور ما پس از ارائه‌ي جزئيات در رابطه با چارچوب MCL ، به هدف نمايش كاركرد اين چارچوب يك بازي آموزشي رويه‌اي با 11 مرحله توسعه داديم كه هر مرحله‌ي آن با انتخاب كاربر، به سه سبك نام‌برده قابل اجرا بوده و با شركت دادن 10 دانش‌آموز براي بازي با آن مشخص شد كه بيشترين-عادلانه‌ترين ميزان رضايت‌مندي دو عاملِ معلم و دانش‌آموز در استفاده‌ي 48% از سبك سوم‌شخص و 52% از سبك استراتژيك براي طراحي بازي آموزشي است.