بررسي فلسفه تعليم و تربيت در اسلام

تعليم و تربيت، فرآيندي مستمر، هميشگي، تدريجي و همه جانبه است كه طي آن تمام استعداد هاي آدمي با استمداد از درون فراگير و به مدد كوشش هاي برنامه ريزي شده فرادهندگان، در قالب نظامي تعاملي ميان آن دو شكوفا مي شود. تعليم و تربيت بايد رشد انسان و تمام جنبه هاي روحي، عقلي، اخلاقي، بدني و عملي او را به عنوان يك فرد و به عنوان عنصري از جمع فراهم آورد و تمام جنبه هاي انسان را براي سعادت و كمال برگزيند. از آنجايي كه تعليم و تربيت از جمله اصولي هستند كه باعث برپايي جامعه اي متعادل و به دور از ناهنجاري مي شود، اين مقاله در پي آن است كه بتواند هرچند اندك به بررسي اهميت اين دو موضوع مهم بپردازد. جمع آوري اطلاعات در اين نوشتار به صورت كتابخانه اي و روش آن به صورت تحليل محتوا بوده و هدف از اين پژوهش بازگو كردن فلسفه ي تعليم و تربيت در دين مبين اسلام مي باشد. نگارنده در اين مقاله ابتدا اهميّت تعليم و تربيت و تفاوت اين دو امر ضروري را بيان كرده است؛ سپس فلسفه ي وجود آن ها را در دين اسلام مورد بررسي قرار داده است. هدف غايي تعليم و تربيت در اسلام، آن است كه مقدمات حركت و هدايت آدمي در صراط مستقيم پرستش پروردگار را فراهم آورد و معراج او را به مرحله ي كمال انساني، آسان سازد و به ياري عمل صالح از مراحل و مدارج علم و ايمان بگذراند و هر لحظه بيشتر به خدا كه مقصد نهايي اين سير و سلوك است نزديك نمايد.