بررسي نقش عوامل انساني در مديريت هدفمند سيلاب شهري ( مطالعه موردي : حوضه آبخيز باراجين قزوين )

رويارويي با بحران هاي محيط شهري يكي از موضوعاتي است كه بيشتر شهرها با آن روبرو هستند. در اين راستا، سيلاب خطري است كه مردم بسياري از كشورها با آن مواجه بوده و در كل سيطره جهان بعنوان يكي از شديدترين بلاها در ميان كل بلاياي طبيعي شناخته شده است. فشار جمعيت و فقدان زمينهاي كشاورزي باعث حركت جمعيت انساني بسوي دشتهاي سيلابي گرديد كه اين عامل باعث تشديد سيلابها و اثرات مخرب آنها گرديده است. جوامع و فعاليت هاي خدمات – توليدي آن ها ، به دليل ارتباط تنگاتنگ با محيط طبيعي ، از دير باز در معرض نيروهاي مخرب طبيعي قرار داشته اند ، لذا ساكنان هر منطقه به تجربه اقداماتي را براي مقابله با اين حوادث و كاهش آثار زيانبار آن بر جوامع خود به كار بسته اند . اغلب مطالعات و اقدامات صورت گرفته نيز حاكي از آن است كه كانون توجهات عمومي به عوامل فيزيكي و انسان ساخت مخصوصاً تغيير كاربري معطوف بوده و نگرش يكپارچه كه در بر گيرنده سيستم هاي اقتصادي ، اجتماعي و محيطي باشد ، چندان مورد توجه قرار نگرفته است . در اين تحقيق ضمن بررسي نقش عوامل انساني در مديريت سيلاب شهري با توجه به پتانسيل اراضي با در نظر گرفتن كاربري اراضي و CN در توليد رواناب پرداخته كه نتايج حاكي از ان است تغيير كاربري اراضي و بالا بودن CN در منطقه مورد مطالعه باعث افزايش رواناب و در نتيجه ايجاد سيلاب گرديده است