بررسي اثر توسعه‌ي شهري بر ميزان رواناب (مطالعه‌ي موردي: شهر اردبيل)

در اين تحقيق پارامترهاي مؤثر بر رواناب شامل متوسط شيب، مساحت، بارش سالانه، شدت بارندگي، نوع كاربري سطحي زمين، طول مسير رواناب و زمان تمركز زيرحوزه‌ها در سه مقطع زماني 1349، 1367 و 1393 در نظر گرفته شده و مقادير آن‌ها برآورد شدند. پس از برآورد مقادير هر يك از عوامل مورد بررسي در هر يك از زيرحوزه‌ها، با معيار قرار دادن ميزان تغييرات كاربري اراضي به عنوان مهمترين عامل كنترل كننده‌ي رواناب و توسعه‌ي شهري، ميزان حداكثر دبي رواناب سطحي با دوره بازگشت‌هاي 2 تا100 سال با استفاده از روش‌هاي كارتر، استدلالي و ديكن بدست آمده و باهم مقايسه شدند. نتايج نشان داد كه افزايش سطوح نفوذناپذير در اثر توسعه‌ي شهري باعث افزايش رواناب شهري مي‌شود. سپس به ارائه‌ي راهكارهاي مديريتي از طريق اقدامات متداول آبخيزداري پرداخته شد