استفاده از بيوچار بعنوان يك شيوه حفاظتي غيرسازه اي جهت مديريت پايدار حوزه هاي آبخيز

فرسايش خاك از جمله مخربترين اشكال تخريب خاك و عرصه هاي منابع طبيعي مي باشد كه سالانه حجم قابل توجهي از رسوبات و آلاينده ها را توليد نموده و با خود حمل مي نمايند. به بيان بهتر فرسايش خاك و به دنبال آن رسوبگذاري به عنوان يك منبع آلاينده غيرنقطه اي در كاهش حاصلخيزي خاكها و نيز كاهش عمر مفيد سدها و ساير سازه هاي حفاظتي، محسوب مي شود. با توجه به اهميت موضوع و لحاظ نمودن جنبه هاي زيست محيطي در دهه هاي اخير توجه ويژه اي به مديريت پايدار حوزه هاي آبخيز شده است و در كنوانسيون هاي مختلف، بهره گيري از شيوه هايي كه ارگانيك محور مي باشند در راس هرم مديريتي قرار گرفته اند. از جمله راهكارهاي مديريتي غيرسازه اي كه در سالهاي اخير در اين راستا مورد توجه قرار گرفته است استفاده از بيوچار بعنوان يك تيمار آلي پايدار است كه طي فرايند گرماكافت (Pyrolysis) توليد مي شود و طي پژوهش هاي مختلف تاثيرات مثبت آن بر روي ويژگيهاي فيزيكي، شيميايي و بيولوژيكي خاك باثبات رسيده است. در اين پژوهش به منظور بررسي تاثيرات بيوچار، اين تيمار آلي در سطوح مختلف 0، 1، 2، 4، 5، 8 و 10 كيلوگرم بر مترمربع و در سالهاي مختلف به پلاتهايي با ابعاد 6 در 6 متر افزوده شد و تاثيرات آن بر روي ويژگيهاي فيزيكي، مكانيكي و فرسايش پذيري خاك مورد بررسي قرار گرفت. به منظور پايش بهتر تاثيرات بيوچار از تكنيك سي تي اسكن (CT-Scanning) نيز استفاده شد. بررسي تصاوير سه بعدي سي تي اسكن، حاكي از حضور بيوچار درون ساختار خاكدانه ها (پيوند با ب خش معدني) است. همچنين بررسي نتايج اندازه گيري ها نشان مي دهد كه افزودن اين تيمار آلي قادر به افزايش پايداري خاكدانه ها، كاهش پخشيدگي رسي، بهبود خصوصيات مكانيكي خاك و در نتيجه كاهش فرسايش پذيري خاك مي باشد.