سكوت؛ ابزاري كلامي، جنسيتي در تحميل خشونت

Verbal/Gender Devise in Imposing Violence

در اين مقاله به بررسي سكوت، به عنوان ابزار كلامي اعمال خشونت پرداخته-ايم. با بررسي معناي جنسيت - محور سكوت، اين نتيجه به دست آمد كه برخلاف مردان، تلقي زنان از سكوت مردان در گفتگوها معناي آرامش مثبت نبوده و در بحثها آزاردهنده است. همچنين اين نتيجه به دست آمد كه زنان بيش از مردان سكوت را به عنوان ابزار خشونت كلامي مايه آزار مي¬دانند كه خواسته يا ناخواسته از سوي همسران بر آنها تحميل مي¬شود. براي انجام اين پژوهش گفتگوهاي همسران، مشاهدات، گزارشها و پرسشنامه بر روي بيش از پنجاه زن و مرد متاهل ساكن تهران جمع‌آوري و دسته‌بندي شد. پرسشنامه شامل 22 سؤال چهارگزينه‌اي-كمي و 3 سؤال توضيحي –كيفي و يك سؤال دو گزينه‌اي بود. نتايج بصورت آمار بسامدي و درصدي بين دو جنس زن و مرد به صورت تطبيقي، تحليل و توصيف شد. نتايج بررسي پاسخهاي كيفي نيز در تبيين نتايج كمي به خدمت گرفته شد. نتايج بررسي ميداني تلقي سكوت بر روي نمودارهايي با مفاهيم مرتبط با سكوت نشان داده شده است.

This paper investigates silence as a linguistic device for imposing violence. Researching on the attitudes of more than 50 married men and women, residing in Tehran, toward the concept of silence, it was concluded that unlike men, women do not see silence as a positive peace. Women consider silence as a torturing discursive device, intentionally or unintentionally imposed on them by their husbands. To do research the data, were gathered and categorized, using conversations, observations, reports, and questionnaires. Questionnaire was consisting of 22 multiple quantity question, 3 explanatory-quality questions and one alternative questions. The findings in frequency and percentage statistics were evaluated, analyzed and described contrastively between men and women. The conclusion of quality responses were used in explanation of quantity findings. The results of the field study are represented on figures showing different gender attitudes toward silence.